Przyszła jesień

[Malwina]

Tak, to już jesień, pora mgieł i smutku,
już nie posiedzę w altanie, w ogródku.
Dni są zbyt krótkie, noce niedospane,
jakoś nie mogę dogadać się z panem.

Liście jedynie cieszą moje oko,
wino obrośnie wkrótce dom wysoko.
Sąsiad podrzuca mi włoskie orzechy,
lubię, nie powiem, odpłacam uśmiechem.

A pan się snuje, jakiś mdły i słaby,
trzeba koniecznie żałość w sobie zabić.
Ogień rozpalić, nawet na ściernisku,
będę dla pana, mrugającą iskrą.

Dym pójdzie smugą prościutko do nieba,
wszystko możliwe, wystarczy się nie bać.
To jak, rozumiem, jesteśmy po słowie,
resztę dopowie, wiatru lekki powiew.

_________________
Miłość jest jak ognisko -wygasa
przyjaźń zaś to wszystko
/moje/


Zgłoś ten post