śnieżna bossanova

[skaranie boskie]

Śnieżna bossanova


Czasem, nim zimny ranek
pierwsze rozpyli wizje
noce wirują nieprzespane
na zamarzniętej przyzbie.
W śniegu schowane buty,
w okna zagląda zima;
siadła na lodzie
w białym ogrodzie,
puchem
jak żagiel wiatrem się nadyma.

Uśpione sanie w stajni drzemią
końskim ogonem przewiązane –
nim ranek spłynie ponad ziemią
rozpoczną swoje kołysanie.
Czerwone słońce doda chęci,
zagra w kolory z czernią nocy;
stary woźnica wąs podkręci
i kulig z gracją się potoczy.

Czasem, gdy noc już znika
i brzask rozmywa cienie
w żyłach wesoła gra muzyka
co zsyła zapomnienie.
Śpiewa wiatr ponad lasem,
wtórują drzew korony;
dzwonią podkowy
w rytm bossanovy,
świtem
radosnym, białym i szalonym.




Arona (IT)
6 styczeń 2011


skaranie boskie