poranek grafomana

[skaranie boskie]

Poranek grafomana



Czy się przytrafi jakieś święto,
czy tylko słońce mocniej grzeje -
chcę choć przez chwilę być poetą
i niech się wtedy co chce dzieje.

W przebłysku weny i talenta
wiersz dziś napisać postanawiam
a wiersz - wiadomo - to rzecz święta,
niechaj więc nikt mi nie przeszkadza.

Zacznę na wstępie od pozdrowień
bo nigdy nie wiem kto przeczyta -
jeśli zabłądzi tu przechodzień
to już od progu go powitam.

Nie powiem mu, że pochwalony
ani dobrego dnia pożyczę.
Niech siedzi cicho i skupiony
patrzy, jak pięknie ja wiersz piszę.

Potem coś maznę o pogodzie,
że upał straszny i gorąco
i, że najchętniej bym w ogrodzie
wychylił piwo na leżąco.

Gdy już na aurę napomstuję,
skreślę słów kilka o sąsiadach,
bo mnie tu jeden podpatruje -
A przyznam, że nie lubię gada.

Potem opowiem pięknym rymem,
który się zdarza tylko wieszczom,
o pewnej pani, czy dziewczynie -
sam nawet nie wiem o kim jeszcze.

Może się w wierszu znajdzie miejsce
dla kolorowych kwiatków w maju
i o łobuzach słówko jeszcze,
którzy skopali mnie w tramwaju.

A gdy tak dotrwam w swej twórczości
do południowych dzwonów z wieży,
to nie pozbieram się z radości,
żem tych uniesień tyle przeżył.

Skoczę ze szczęścia pod powałę,
zaniosę koniom świeże siano?
Przecież mecyję napisałem,
a to dopiero ósma rano.



skaranie boskie


Sassulo (IT)
15 wrzesień 2011