a wiosna

[skaranie boskie]

A wiosna



A wiosna w sadzie kwitła zapachem jaśminu…

Pamiętam ciepłe dłonie, w których świat zaginął,
gdy Zofia chłodnym tchnieniem przyniosła poranek,
zajrzała pierwszym brzaskiem w oczy roześmiane.

A wiosna w sadzie kwitła…
Jak sen o jutrzence.
Dziś tylko żal pozostał i pamięć jak zdjęcie –
szczęk szabel, rżenie koni, blady poblask świtu…
Ach! Popatrzże, pocałuj, ostatni raz przytul!
Niełatwo będzie w polu, lecz wiosna odświętna
spojrzenie twoich zmysłów na długo spamięta
i pośród zgiełku bitwy, gdy nie władnę bronią,
twoje czucie i wiara przed ciosem osłonią.

A wiosna w sadzie kwitła…
Biały płaszcz na wiśni
wkrótce jesień odmieni miedzianymi liśćmi.
To już wiosna kolejna i kolejna zima.
Powiedz, czekasz li jeszcze? Czy nadal wspominasz?
Ciągle z cicha brzmią w uszach twoje pierwsze słowa,
choć od dawna czas pragnie je w niebycie schować,
a tak mało ich padło, pełnych błogiej treści –
no bo ileż się mogło w jednej nocy zmieścić.

A wiosna w sadzie kwitła…
Delikatnym scherzem
recytował wiatr drzewom romantyczne wiersze.
Kiedyś wrócę, nieważne, jakie niosąc rany –
lecz czy znajdę cię jeszcze i czy się poznamy?
Kiedyś wrócę w obejście stargane tęsknotą,
chociaż dziś jeszcze nie wiem, gdzie losy poniosą –
ile bitew zwycięskich, szarży, czy porażek,
kiedy przyjdzie cię w końcu przywieść przed ołtarze…

***

Tu ból, nagła cisza - już ciemności brzegiem,
dłużej szablą nie władnąc, odchodzi szwoleżer.
Teraz, wzbiwszy się w górę, ponad bitwy wrzawę,
może jeno przed Bogiem zdać ostatnią sprawę.

***

A wiosna w sadzie kwitła…


Arona (IT)
12 maj 2012

skaranie boskie