okna wyobraźni

[skaranie boskie]

Okna wyobraźni



W wygasłe oczodoły okien wyobraźni
zagląda beznadzieja. Strach milczy ponuro.
Tu w grzesznym obłąkaniu, cieniem niewyraźnym
biczuję chore myśli, skłócony z naturą.
Nie widzę, nie rozumiem – posłuch dać zasadom,
za złego mając tylko, gdy myśli bez reszty –
gdy cisza mroku dudni ledwie iskrą bladą
i za nic ma nadzieję, gdy słowa gdzieś pierzchły?

W wygasłe oczodoły – czarne katakumby,
oazy niezmierzonej jak Hades doliny –
promieniem niewidzialnym niczym w szparę trumny
czasami rozum zajrzy – uparty i silny.

Zapyta, zastanowi – bywa, że podpowie;
przyniesie ulgę myślom, przysiądzie na przyzbie
i smutnym słowotokiem wsiąknie w cichą spowiedź…
Przez okna wyobraźni czasem warto wyjrzeć.



Lunano (IT)
24 marzec 2011


skaranie boskie