deszczem malowane

[skaranie boskie]

Deszczem malowane


Jesień smutkiem ogarnia niebo,
pędzi żagle spiętrzone wiatrem.
Już nie sypnie kwieciem pod miedzą –
świat przywiędłym listowiem pachnie.

Resztkę lata zaprzęgnie w klucze,
w klangor zmieni odlotu hasło -
zanim wieczór lampkę dnia stłucze,
gdy już słońce w czerwieni zgasło.

Próżno świtem uśmiechu świata
szukać pośród zmarzniętych brzasków –
gdzieś przepadły kolory lata,
ktoś horyzont mgłą szarą zasnuł.
Nawet deszczu łzy już nie takie,
już nie rosą zieloną płyną –
czasem która spod oka skapie…

Schować! Zakryć… nadrobić miną!



Arona (IT)
17 październik 2009


skaranie boskie