kartka

[skaranie boskie]

Kartka



Kartka w butelce - skryte przesłanie
falą wciśnięta w nabrzeże.
Autor nieznany pewnie zostanie...
Czy w tę historię uwierzę?

Skąd przypłynęła butla zmurszała
od wodorostów zielona?
Czy prawda skryta w tym liście cała -
on li to pisał czy ona?

Butlę rozbija o skałę twardą
dłoń delikatna, kobieca;
wzrokiem nad liter błądzi tyradą,
serce i umysł podnieca!

Kochał on jedną ponad miliony!
Odeszła - teraz w zaświatach.
On nad niedolą swą pochylony
wciąż się w rozpaczy zatraca.

Dziewczyna czyta, łzy po jej twarzy
jak perły mienią się barwą.
Z nadmorskiej chaty chłopca kojarzy -
nad jego wzrusza się skargą.

Lata mijają, ona mu bliska -
z dnia na dzień bardziej ją kocha;
już coraz rzadziej łza mu z policzka
spływa, już prawie nie szlocha...

Zapomniał, zda się, miłość młodzieńczą,
nowa go wabi i nęci.
Żegna dziewczynę kwiatów naręczą,
listem wyrzuca z pamięci!




Tu trzask pioruna, wiatr falę wznieca,
morze się burzy znienacka.
Gaśnie wśród fali dusza jak świeca -
chłopiec na brzeg już nie wraca...

Darmo go woła, darmo po skałach
błądzi dziewczyna stęskniona.
Stara go miłość w morze zabrała -
inna go tuli w ramionach.

Dziewczę tęsknota za serce ściska,
żal gardło dławi i boli.
Już się do morza nieomal ciska!
Aż nagła myśl ją zniewoli.

Byli tu z sobą na krańcu świata,
razem się życiem cieszyli.
Może więc warto zamiast rozpaczać
nadal się cieszyć z tej chwili?




Kartka w butelce - listem wołanie -
pisane czule i szczerze.
Autor nieznany pewnie zostanie...
Czy w tę historię uwierzę?




Arona (IT)
30 listopad 2008




z inspiracji
skaranie boskie