na pograniczu śniegu i jawy

[skaranie boskie]

Na pograniczu śniegu i jawy

z cyklu notatki z podróży

Czasem zdarza się wzlecieć zapomniawszy reguł -
wtulić sennym marzeniem w chłodną połać śniegu
tam, gdzie magia oddziela biały puch od jawy,
gdzie już tylko kozice zostawiają ślady,
ponad linię, co cicho ściera sen z widokiem,
świerki w niebo wtulone - jakby za wysokie;
iść, gdzie zieleń spod śniegu śmieje się do świata -
wyobraźnię uskrzydla, ścieżki w warkocz splata...

Patrzeć w słońce, co ledwie ponad światem stanie,
starłszy ranną mgłę z oczu, złotem pieści granie,
na włóczęgę wyrusza - tuż ponad potokiem -
swym odbiciem zdumione; w jeszcze zimne sople,
które wisząc pod skałą - niczym nietoperze -
wolno sączą się w strumień, co je w świat zabierze.


Nagle, w mroźnym pejzażu wydeptanych ścieżek
dobrą wróżkę spotkałem na rannym spacerze.

Tu mi barwą pierwiosnka ziemia wpada w zachwyt,
przekrzykuje się ptactwo żądne niecnych praktyk
i kot nawet, choć dotąd kafle grzał u pieca
już się nocną hulanką niezdrowo podnieca!

A tam nicią pajęczą oddzielona zima
kołdrą drzewa otula, mrozem skały ścina...


Wróżka słońcu oddaje głębokie pokłony.
Cóż to jednak za zmiana? Skąd wianek zielony?
Kolorami go słońce jak tęczę odmienia!
Jakąś nutką wesołą grają jej spojrzenia.
Różdżką sople po głowach! Z lekka trąca drzewa -
naraz kwiatów dywanem cały las zalewa.
Tylko górą, gdy głowę wzniesiesz nad wyżyny
jeszcze biały majestat zimie śpiewa hymny.
Trudno dostrzec granicę, owo przejście ciche
między śniegiem i jawą, między dniem a lichem.

I czy kiedyś się zdarzy, na takiej granicy
przymknąć oczy i zasnąć – wśród marzeń i w ciszy?


San Gottardo (CH)
14 marzec 2009



skaranie boskie