kadryl

[Miladora]

kłębię się w kłębkach twoich myśli
zwijam jak kot w załomkach uczuć
kreską mnie cienką ledwo kreślisz
ćwiekami własno-cudzych butów

przechodzisz w nich na drugą stronę
ślady w kałużach topią rozum
wszystko już jest i nie skończone
spada na głowę deszcz z ołowiu

rozkłębiam myśli plotę sznury
zasznurowuję gest w drabinach
idę znów gdzieś po śladach wtórych
wciąż się do sensu po nich wspinam

zwija mnie treść w spiralę doznań
pokrętnie drzemią zwoje mózgu
klaszcze za sceną dłoń cagliostra
będzie bić brawo aż do skutku




Dante:
Czytam, a myśl już w supeł się splata,
wreszcie kojarzeń łapię sens pierwszy,
że będzie dumać po dwóch, trzech latach,
sama Autorka -
o czym ten wierszyk?


czasem się wszystko skłębia w bezsens
nie ujmiesz tego jednym słowem
wpadasz w kałuże no i jeszcze
zazwyczaj ściągasz grad na głowę

życie niekiedy rwie do tańca
którego kroki i figury
zdają się niczym czysty abstrakt
choć dobrze jego znasz kontury

rozplączesz jeden przyjdzie drugi
błędy od zawsze tkwią w zamyśle
depczesz po piętach śladach wtórych
ich echo klaszcze ironicznie