każdy ma swoją rzekę

[Miladora]

wszystko i zawsze oparte jest na uczuciach i przemijaniu.
mówiąc carpe diem starożytni mieli świadomość traconego
czasu. proust poszukiwał go słowami do ostatniego oddechu
uchodzącego wraz z wyrwanym z ręki manuskryptem. czego
my szukamy. transkrypcji na coś co nie istniało już na długo
przedtem nim pozorna rzeczywistość rozsypała talię samych
blotek a gra przesłoniła oczy. nie ma szans. znaczone karty
rozdaje bóg ironii. śmieje się w kułak pociągając za sznurki.
w marionetkowym grand finale arlequin i colombina tańczą
przy zamkniętych powiekach. na widowni zabrakło miejsca.
ostatnie okno dawno zacięło się bezsensem lecz nadal udaję
że istnieje. zaiste - świat jest pięknym skupiskiem absurdu
a timszel odnosi się jedynie do prawa wyboru bez wyboru.