smocza bajka

[Miladora]

w krakowskich zaułkach zatarły się dzieje
czas smoków przeminął i zgasnął
a jednak istnieją gdzieś tam pod Wawelem
i nocą wychodzą na miasto

szurając łapkami po bruku uliczek
w uśpione wpatrują się okna
pod cieniem pasaży fajansu księżycem
chcąc Bony zobaczyć znów postać

wędrują niespiesznie w cukrowej poświacie
utkanej przez gwiazdy na plantach
wśród cieni na murach gołębi pod dachem
w liściastych legendy akantach

i tylko srebrzysty tryl dzwonków w ulicach
zamąca tę ciszę kamieni
to smoki włożyły czapeczkę Stańczyka
kołysząc rogami półcieni

a potem zmęczone w kierunku podzamcza
ze świtem zakradną się Wiślną
pod niebem dziedzińca policzą na palcach
obrazy skradzione na przyszłość

w Krakowie trwa jesień lecz choć mija z liśćmi
w turkocie dorożek i kroków
ta bajka wawelska znów może się przyśnić
ostatnim przechodniom wśród smoków