Smutek

[NathirPasza]

rok po roku
każdego dnia
brzeszczot słów w milczeniu
tnie miraże opcji wybieranych
aż po skręt żołądka

nieśmiertelne słońce
we wnętrzu pali
susząc strzępy spokoju

smutek to sen
porcja śmierci głodowej
slajdy przesuwane pędem pociągu

smutek to żar odkrywców
i kapitan rzucający kotwicę
w złe odmęty

***

zgaszony dzień
produkt uboczny upadku
strzępionego życzliwością języków i poezją
poetów samobójców

być może skrzydła nam spłonęły w atmosferze
lecz nikt nie spyta głuchych świadków na orbicie
a wzywanie księżyca
sprowadzi deszcz meteorów

parasole
obszerne fotografie słonych obietnic
rzadko wskazują drogę do domu