Róże i chwasty

[Julka]

Róże i chwasty

Chcę kochać ludzi, ale się nie da.
Niektórzy mają zbyt ostre szpony.
W barwionych piórkach tkwi cała bieda,
jeszcze do tego ten antagonizm.

Oni potrafią nawet przez ekran,
siłą swej dumy, rojonej w głowie,
spisać na straty talent człowieka.
Ośmieszyć wszystko, cokolwiek powie.

W swoim mniemaniu mają patenty,
i tylko taki produkt się liczy.
Reszta to szmira, banał bez puenty -
trzeba to krótko trzymać na smyczy.

A mnie się marzy ogród bez płotu,
gdzie kwitnie róża, mak i lilija.
gdyż bezcelową bywa głupotą,
gdy się jak chwastem - chabrem wywija.