Kosmici

[Julka]

Kosmici

Piękno świata ziemianie unicestwią sami.
Nie będzie czego nazwać patosem, banałem.
Lazur podziurawiony, słońce ciało rani,
żaby od brzegów rzeki gdzieś się zapodziały.

Kwiaty z łąk zapieprzyli kosmici po cichu
i brzęczące owady wywieźli do siebie.
Skoro wszystko nam zbrzydło, to po jakie licho
miałoby wciąż nam służyć, pomyśleli w niebie.

Serca coraz to twardsze od cholesterolu,
mózgi niszczy skleroza, pajęczyna oczy.
Dusza spieprzyła z ciała, szukaj wiatru w polu.
Wszędzie wiersze o niczym, bo już nie ma o czym.

Mówią, że wszystko było - to dobrze, na szczęście,
bo się teraz na pewno na gorsze zmieniło.
Zamiast kocham, pie...lę dziś się słyszy częściej.
A czy tych wulgaryzmów w szesnastym nie było?

Wiersze zwiewne, liryczne, czułe, sercu bliskie;
nadszedł dla was pochówek z pięknych słów bukietem.
Dziś bez słownika nie wiesz, brzydkim cię wyzwiskiem,
czy jakim miłym słowem, bo wyrazy nie te.