Szerokim łukiem

[anastazja]

omija szczęście
poślubione dwadzieścia lat temu
miała skrzydła
od kiedy podciął jej lotki
nie śpieszy się nigdzie

w przedsionku sukni rozkłada uda
z rozkoszą wyznaje sobie miłość
grzeszna jak ścierwo przeprasza Boga
że jutro znów w środku nocy...
zbierze rozrzucona pióra
wierząc że kiedyś

odleci