Wędrowcze pokorny

[anastazja]

pamięci Władysława /


w odcieniach szarości
mierzyłeś swe życie
Wędrowcze pokorny
i cichy

Twoje ręce innym łagodziły ból
choć własny krzyczał
każdą komórką

wciąż w drodze po ostatni
oddech z różańcem w ręku
znikasz w przestrzeni

dusza astralna
pozostanie nietknięta
... a światłość wiekuista niechaj jej świeci

tamten świat - nierozwiązany
tysiącem pytań przenika
ty już wiesz
gdy z aniołami kładziesz się do snu