Kto rano wstaje

[anastazja]

w wypowiedzianych słowach
osadza się złość
poranek już tak nie cieszy
bo za nim podąża jesień

na cieniach drzew
nie robi to żadnego wrażenia
epatują obietnicą nowego życia

a ja kręcę się w kółko
jak pszczoła bez skrzydeł
spuszczam wzrok w ziemię
i odchodzę z deszczem w kieszeni

wiosna to miłość na dwie pary rąk