Ona

[anastazja]

wraca drogę do domu na chwiejnych nogach
wyrwane dni znaczy bólem na twarzach dzieci

gotuje obiad i znika zanim wyprzedzi ją spojrzenie
wie kiedy wróci wyrzeźbi ciało kopniakami
a może znów złamie szczękę

nerwowym ruchem wchodzi do baru
lubi ten gwar brzęk szkła i kelnerów tańczących
w kłębach dymu
ma to w genach matka przyniosła ją tutaj
zaraz po urodzeniu

fioletowi mówią żelka
między murami sklepów za klina plugawi ciało
wychodzi na przeciw pięściom choć wypatruje życia

odgłos upadku zagłusza głos dzwonu
cięte języki dzielą oskarżenia
przecież nikt nie płacze gdy wysycha kałuża