Bez apelacji

[anastazja]

niejedna wiosna dotykała moich lat
pochylone ramiona nie niosą życia
stałem się odbiciem dnia jak księżyc
betonowy płot odgrodził od swoich

córka mówiła jedziesz do sanatorium

pozbawiony zegarka nie wiem jak długo jestem
w starym dresie z przypiętym pampersem
choć sam chodzę za potrzebą
noc długa można by wspominać
gdyby nie tabletka po której chodzę jak obłąkany

ogolona głowa i paznokcie wrośnięte w skarpety
nie kryją złudzeń dobrej opieki
jestem głodny a w domu na stole zostały wafelki