Misja

[anastazja]

pamiętasz taboret klęcząc nadsłuchiwałam
odgłosów zza okna
nie materializowały osoby
padał deszcz a może to łzy
idź spać prosiłaś kiedy dzieliłam czas
między parapet a ciebie

jutro odetchnę skurczem mięśni i piaskiem w oczach
z tamtej ucieczki nic nie wyszło
zamieniałam wady w zalety
jakbym się bała utraty wzroku
z nadmiaru kolorów

istniały chwile zapomnienia
o urywanych snach i palącym bólu pod skórą
choć niepewność cięła mgliste niebo
nie oddaliłam się na dłużej niż płacz