Piękna Pani

[Julka]

Piękna Pani

Stoi w pokoju zielona Pani,
srebra i złota bez liku na niej,
migocą gwiazdki, szyszki, serduszka,
zajączek dumnie wystawia uszka.

Mikołaj z workiem patrzy ciekawie,
co też tam jeszcze w zielonej trawie.
Pajace stroją figle niemałe,
krasnale trąbią Bogu na chwałę.

Srebrne ma włosy zielona Pani,
Bombek, słodyczy bez liku niej.
Łańcuchy dumnie wkoło zwisają
i dostojności Pani dodają.

Na głowie gwiazda świeci wysoko,
by swoim blaskiem ucieszyć oko.
Pokój dla duszy, radość dla ciała,
bo tam na sianku dziecina mała,

przybyła na świat bardzo uboga,
choć zima była mroźna i sroga,
by nas wybawić z czarta przemocy,
co roku wraca wśród cichej nocy.

I każde dziecko dzisiaj się cieszy,
Jezuska w żłobie powitać śpieszy.
On w twoim domu też się narodził,
poproś by został z tobą na co dzień.

[tea]

Ten wiersz przypomniała mi moją nianię - Gieniusię Tomporowską...Ostatnia zwrotka, jak wyjęta z jej ust. Fajna lekcja na Boże Narodzenie. I wiemy skąd choinka się wzięła....

[skaranie boskie]

Julko!
Jak możesz wciskać dzieciom taki kit?

choć zima była mroźna i sroga,

Gdzieś Ty widziała srogie i mroźne zimy na tamtych szerokościach geograficznych?

Poza tym jest fajnie. Rytmicznie i do rymu.
Jak w wierszu dla dzieci.

[Julka]

Skarańcu

Jak byłam dzieckiem, to nie wyobrażasz sobie jakie były zimy
tam na Podhalu, do szkoły szło się w tunelu, który tworzył odgarniety śnieg.
To moja wizja, która w pamięci idzie ze mną jak żywa.
A wiersz, to wiersz, nie musi się opierać na detalicznej prawdzie,
bo tej jest pełno dookoła.