Trzy jelonki

[Julka]

Trzy jelonki

Spotkałam w lesie trzy jelonki
i podsłuchałam ich rozmowę.
Gdzie się podziały zielone łąki,
powiedział jeden i spuścił głowę.

Drugi wyszeptał, wszędzie biało,
grubo zimnego śniegu leży
i wszystkie pędy nam zawiało,
chyba w cud tylko trzeba wierzyć.

Oj ciężkie życie, mówi trzeci,
kiedy z jedzeniem jest tak krucho,
a w domu płaczą głodne dzieci
i żonie trzeba przyjść z otuchą.

Patrzą - na drzewie sobie siedzi
wiewiórka z piękną rudą kitą.
Chrupie orzeszki i nie biedzi.
Wita ich miną wyśmienitą.

Czego szukacie, krzyczy z drzewa.
W zimie nie rośnie przecież trawa.
O patrzcie jeszcze się wyśmiewa
ta głupia kita śmiesznie rdzawa.

Nie są nam żarty dzisiaj w głowie.
Co tam zajadasz sprytna kito?
Skąd wziąć jedzenie lepiej powiedz.
Pewnie piwnicę masz obfitą.

Chętnie bym was poczęstowała,
ale mnie jeden szkopuł dziwi.
Mam jadło, chociaż jestem mała,
wy więksi, a tak nieszczęśliwi.

Jednak nie jestem taka zła
i w każdym gościu widzę brata.
Dwa razy zyska, kto raz da,
kto nie da, tego czeka strata.

I otworzyła swą spiżarnię,
proszę - dla dzieci swoich bierzcie,
choć jadło smakowało marnie,
głód w sercu zasycili – wierzcie.

[skaranie boskie]

No i proszę. Dwie pieczenie na jednym rożnie upiekłaś.
Pokazałaś, że na zimę można, zamiast narzekania, mieć zapasy w spiżarni i że z potrzebującym należy się podzielić. Zapomniałaś tylko przestrzec potrzebującego, żeby mu to nie weszło w nawyk.
Fajna bajka i sprawnie napisana.