Czapla i rak

[Julka]

Czapla i rak

Rak sobie chodził rankiem po wodzie,
ani nie myślał dziś o przygodzie.
A tu na drodze jakaś przeszkoda,
gdzie blisko brzegu płytsza jest woda.

Zahaczył nagle o długie nogi,
Już chciał zawrócić w połowie drogi.
Czapla przy brzegu rybek szukała,
i tak do raka się odezwała:

Hej, przyjacielu, dokąd chcesz czmychnąć?
Ja się tak łatwo nie dam wystrychnąć.
Choć rak przysmakiem nie lada przecie,
ma ostre kleszcze, wszyscy to wiecie.

Więc czapla zrazu ostrożna była,
I schwytać raka się nie kwapiła.
Może go jakimś podejść fortelem?
Ale pomysłów miała niewiele.

Wiesz, drogi raku, mam długie nogi.
Głowa do wody ma kawał drogi.
Może byś rybkę w kleszcze mi złapał?
Wiem, że masz szczery do tego zapał.

Gdy trzymał rybkę w swych kleszczach będzie
w dziób go uchwycę w tym jego błędzie.
I już się czapla swym łupem cieszy,
lecz rak się wcale użyć nie spieszył.

Z czaplą nie próbuj wchodzić w układy,
przebiegłość u niej nie od parady -
przypomniał sobie przestrogi babki,
wspak się wycofał z chytrej pułapki.

Czapla podstępem nic nie wskórała,
wstydem przejęta tak zapytała.
Powiedz mi chociaż, dlaczego rak
nie idzie przodem, a chodzi wspak.

Oj czaplo, czaplo, rak chodzi wspak,
bo jego tata też chodził tak.
Babcine rady w wielkich kłopotach,
często bywają droższe od złota.

[tea]

Kupuję

[skaranie boskie]

I ja biorę tę bajkę do kolekcji.
Jest dobra.