To już...

[bartosia]

To już...

Który raz patrzą na nas
pierwsze żonkile?
Skąd w nich radości
aż tyle?

W ząbki strzyżone tuby,
prześmieszne noski
zcytrynowiały
z zazdrości.

Ludzie dumają - o co?
Chrząszcz widzi gwiazdy,
co świecą nocą.
Jak lampy.

[Gloinnen]

Ładnie.

W wieku dziecięcym lubiłam podobną delikatną, subtelną, ulotną lirykę, w której natura zdawała się taka przyjazna.
Doskonale sprawdzają się sympatyczne personifikacje, które sprawiają, że świat staje się dzieciom bardziej bliski, zrozumiały.

Wydaje mi się jednak, że za szybko skończyłaś.

zcytrynowiały
z zazdrości.

Ludzie dumają - o co?

Ten wątek wart jest rozwinięcia - na przykład w formie żartobliwych pytań.

Chrząszcz widzi gwiazdy,
co świecą nocą.
Jak lampy.

Te gwiazdy nagle tutaj trochę "ni z gruchy ni z pietruchy".
Najbardziej sensowne wydaje mi się wyjaśnienie, że żonkile porównujesz do gwiazd. Z perspektywy chrząszcza - jak najbardziej udany obraz, tylko chyba powinnaś opisać to bardziej czytelnie.

Pozdrawiam,


Glo.

[bartosia]

Dziekuje Glo, pomysle...sprobuje.
(pisalam ten wiersz, nie myslac o dzieciach...tak mnie naszlo, bo kwitna wlasnie)

[coobus]

Dziękuję, za wiosenny akcent, tak bardzo dziś wyczekiwany.
Z dziecięcym pozdrowieniem

[skaranie boskie]

Zdecydowanie popieram Glo.
Temu wierszykowi zdecydowanie brakuje rozwinięcia.

[bartosia]

Coobus, skaranie boskie - dziękuję

W wolnej chwili popracujemy z muzą nad nowym, pełnym wierszykiem opartym na motywie "żonkil".

[Liliana]

popracuj, bartosiu, koniecznie, czekamy,

bardzo lubię żonkile,

pozdrawiam

[EdwardSkwarcan]

Fajnie, wiosennie