Żaba na skale

[Julka]

Żaba na skale

Na wielkiej skale siedzi ropucha,
słońce ją piecze – ona to lubi.
Patrzy dokoła kto by posłuchał,
chętna się swoją urodą chlubić.

Dojrzała żabę rybeczka z wody,
jakby z przekorą, tak powiedziała:
szczycisz się wielce ze swej urody,
a dla mnie jesteś brzydsza, niż skała.

Żaba, nadęta, w mig się odzywa:
twoja zniewaga - szczyt bezczelności,
ty zazdrośnico, wnet byś nie żyła,
gdybyś na skale chciała zagościć.

Nikt się nie cieszy pięknością rybią,
giniesz po chwili ,wyjęta z wody.
Na żabie wdzięki bociany dybią,
gdyż słyną w rzece ze swej urody.

Widzisz - na skale się wyleguję,
a w pogotowiu mam język długi,
w głupie ofiary dobrze celuję,
wrogom umykam w srebrzyste strugi.

Tobie, głuptasie, rzucą przynętę
i dasz się nabrać na takie kruczki.
Intruzów zwodzę sprytnym wykrętem,
mam na uwadze babci nauczki.

Na lądzie w trawie ukryć się mogę…
Uważaj żabo, jesteś tropiona.
Nie śmiej się z ryby, dam ci przestrogę,
prześmiewcę własna duma pokona.

Żaba w przechwałkach tonęła cała,
gdy brzegiem rzeki szła czapla stara.
Klap… żabi przysmak w dziobie schowała,
została po niej w morały wiara.

[tea]

Fajny