Królewna z drewna

[Julka]

Królewna z drewna

Piękna, szczęśliwa królewna z drewna,
ma sztuczne rzęsy, zielone oczy.
Każdego jutra może być pewna,
bo dla niej nawet i czas nie kroczy.

Faliście błyszczą jej złote loki,
suknia balowa zakrywa nóżki,
gwiazdami tkany błękit głęboki,
i o nic pytać nie musi wróżki.

Nigdy nie płacze królewna z drewna,
zielone oczy pustkami swiecą.
Nie umie kochać, i rzecz to pewna,
drewniane serce uwiera nieco.

Czy mieć by chciała serce gorące,
w drewnianej główce myśli za troje,
z zielonych oczu łzy spadające
i ludzkie w duszy czuć niepokoje?

Kiedyś mi nocą szepnęła cicho,
że kocha swoje drewniane życie,
lecz do dziś nie wiem, po jakie licho,
wciąż o miłości marzyła skrycie.

[skaranie boskie]

Julko, trochę się przyczepię.

Nigdy nie płacze królewna z drewna,
w zielonych oczach pustka śpi.
Nie umie kochać, i rzecz to pewna,
drewniane serce w piersi tkwi.

Cały wiersz stoi rymami żeńskimi, a ta jedna zwrotka - samotna, jak ostatni Mohikanin - razi męskimi.
Proponuję niezobowiązująco:

Nigdy nie płacze nasza królewna,
zieleń w jej oczach pustkę kryje.
Nie umie kochać, lecz rzecz to pewna -
drewniane serce w piersi bije.

Czy mieć by chciała serce gorące,
w drewnianej główce myśli za troje,
zielone oczy umierające
i ludzkie w duszy czuć niepokoje?

O umierających oczach dzieciom?
Toż to koszmar jakiś!
Zaraz mi coś z tym zrób!
Podpowiadam:

Może chce poczuć, jak grzeje słońce
i w główce myśli nosić za troje;
zielone oczy, dłonie gorące
i ludzkie w duszy mieć niepokoje?

Pozostaje jeszcze ostatnia zwrotka.
Tam stoi napisane, że kocha, a chwilę potem, że marzy o miłości.
Ja bym napisał, że to drewniane życie to ona zwyczajnie lubi i byłoby ładnie i logicznie.
Pamiętaj, że dzieci, to bardzo uważni czytelnicy.

[Julka]

Skaranie
ten wiersz nie był w pliku z bajkami, jakoś mi się tu wrzucił,
choć chodziło mi w nim o sprawy miłości.
Dobrze sie stalo, bo podpowiedziałeś i można niedorzeczności poprawić,
ale chyba dp bajek go nie wsadzę
Dzięki

Czyżbyś czytał moje bajanie?

skaranie
kocha swoje drewniane życie -
a to różnica, że marzy o miłości żywej.
przeczytaj jeszcze raz

Kiedyś mi nocą szepnęła cicho,
że kocha swoje drewniane życie,
lecz do dziś nie wiem, po jakie licho,
wciąż o miłości marzyła skrycie.

[skaranie boskie]

Czyżbyś czytał moje bajanie?

Nie, przyśniło mi się i przez sen odpisałem.

[Patka]

Julko, trochę się przyczepię.
Julka pisze:
Nigdy nie płacze królewna z drewna,
w zielonych oczach pustka śpi.
Nie umie kochać, i rzecz to pewna,
drewniane serce w piersi tkwi.

Cały wiersz stoi rymami żeńskimi, a ta jedna zwrotka - samotna, jak ostatni Mohikanin - razi męskimi.
Proponuję niezobowiązująco:

Ale czy na pewno "śpi-tkwi" to rym męski? Męskie to, owszem, jednosylabowe, ale zakończone spółgłoską: zew-krew. Nigdzie nie widziałam przykładu na rym męski zakończony samogłoską ani też w szkole/na studiach nie podawaliśmy takich przykładów. Podane rymy czyta się zwyczajnie, nie czuć większej różnicy między nimi a innymi rymami w tekście.

[Gloinnen]

http://pl.wikipedia.org/wiki/Rym_m%C4%99ski

Wynika z tego, że podstawowym kryterium "męskości" czy "żeńskości" rymu jest miejsce padania akcentu. W konsekwencji należałoby jednak odczytać rymy w wierszu Julki jako męskie.

[Julka]

A to klin, magia i coś tam jeszcze dla biednej julki
Już zaczynam skoro gotowca nikt nie wstawił.

[anastazja]

Oj, tam z rymami. Skoro wiersz płynie z serca i to nie drewnianego, to czego chcieć więcej. Coraz bardziej lubię Twoje bajanie. Ten mnie zasmucił Juleczko.

[Julka]

Nasteczko

Jesteś miłą osobą, dlatego nie wnikasz w kłopoty.
Dzięki