Podsłuchana kłótnia

[Julka]

Podsłuchana kłótnia

Mieszkały sobie w ogródku kwiaty,
różnych kolorów było tam krocie.
A posadzone były w rabaty,
przy furtce róże, dalej stokrocie.

Wiosną krokusy urodą kuszą,
w cudnych kolorach pełne powabu,
a i hiacynty dumnie się puszą,
pięknością stroju, zapachem tabu.

Czekajcie tylko, jak ja zakwitnę -
tak powiedziała kolczasta róża.
Płatki czerwone jak aksamitne
koniec świetności dla was wywróżą.

Ja niepozorna, pachnę upojnie -
od płotu krzyczy wonna maciejka.
Słodkim zapachem wygram w tej wojnie,
choć jestem sobie zwyczajna siejka.

A groszek na to - wypraszam sobie,
jednym i drugim dostatnio władam.
Wiele urody w mojej osobie,
rozsiewam wkoło zapach nie lada.

Oj, już nie kłóćcie się o urodę,
kto jest pachnący, a kto piękniejszy -
rzekła lewkonia wszystkim na zgodę -
nikomu czaru nikt nie umniejszy.

Co na to lilia – skromna, niewinna,
milcząco słucha całej rozmowy.
Sama za siebie mówić powinna
szata - nie język próżnymi słowy.

[Patka]

Bardzo ładne i ciekawe, no i najważniejsze, że z morałem.

[skaranie boskie]

Tak, morał jest, choć trochę zagmatwany, ale całość do poważnej poprawki.
Zbyt dużo błędów gramatycznych, Julko, jak na wiersz dla dzieci. Pamiętaj, że one się na tym mają uczyć.

[jaga]

z przyjemnością czytam Julko