Zaczarowany fortepian

[Qń Który Pisze]

Raz w jesienny, chłodny wieczór zatrzymałem się przy sklepie. Sklep zamknięty był już jednak. Stałem tak więc i patrzyłem...Dziwne rzeczy były w środku. Stare krzesła, puste szafy. Nawet wieszak tam stał stary.
Stał tak dziwnie, jakby wisiał, smutny i już nieprzydatny...Wielkie biurko z czarnym blatem, stara lampa pochylona, lustro ciemne w białych ramach...

Nieco w głębi, trochę w cieniu,
widać było coś większego.
Wnet poznałem, to fortepian,
brzydki i nic szczególnego...

Gdy tak stałem zamyślony
oniemiałem jak słup soli.
Klapa sama się otwiera,
tajemniczo i powoli...

Przykleiłem się do szyby
cały drżący, rozpalony;
Nie do wiary, być nie może?!
Słyszę jednak jakieś tony.

Naciągnięte aż do bólu
struny dźwięczą zgodnym chórem
a klawisze całkiem same,
to raz na dół, to raz w górę!

To po prostu jakieś czary.
Widzę jak się sklepik zmienia.
Nawet wieszak dawniej smętny
wcale nie jest taki stary.

Lampa nagle się prostuje,
chociaż bez żarówki była,
rzecz to prawie niemożliwa -
wnet się jednak zaświeciła!

A klawisze jak szalone,
to osobno a to razem,
grają gamy i kuplety,
bez oddechu, pełnym gazem!

...nie wiem ile trwał ten koncert,
to już chyba było rano
a tu ciągle ta muzyka,
to raz forte, to raz piano.

Stałbym chyba tak dzień cały
mimo zimna, deszczu, chłodu,
wtem... ktoś spytał o godzinę
tak zupełnie bez powodu.

Patrzę szybko na zegarek
i odwracam nagle głowę.
Serce bije jak szalone,
odebrało mi wnet mowę.

Kręcę głową w obie strony,
nic nie widzę - wszędzie pusto.
Raptem jakby mnie coś tknęło -
szybko patrzę więc na lustro.

A tu w lustrze jakaś postać,
dość wyraźnie się odbija
- proszę pana, czas do domu,
piąta już godzina mija.

Ktoś tu z lustra do mnie gada.
Co u licha tu się dzieje?!
- idź do domu już, człowieku,
popatrz - to już prawie dnieje.

W tym momencie się uśmiechnął
i przyjaźnie mrugnął okiem.
Wyszedł z lustra poprzez szybę,
mnie zaś zręcznie minął bokiem.

Coś mi w głowie zaświtało,
wniosek mój był oczywisty.
To nie człowiek, tylko zjawa,
to po prostu duch pianisty.

Zatem biedak ten już nie żył
a fortepian kiedyś jego,
stał samotnie teraz w sklepie
i do ludzi zęby szczerzył.

Przyszedł pograć - ot i wszystko.
Dziwić mu się nie należy.
Zagrał pięknie, sam słyszałem,
choć naprawdę to już nie żył.

[skaranie boskie]

Bardzo fajny ten twój fortepian, Qniu, tylko powiedz, dlaczego pierwsze dwie strofy zapisałeś tak inaczej?

[eka]

Po prostu