Kto to był

[Julka]

Przyjaciel Wodo

Zagląda mała Ninka w ogrody
oknem w salonie.
A tu na ścieżce przyjaciel Wodo
wciąż mruga do niej.

Pan wystrojony w biały mundurek
na ustach róż.
W okienko Niny tkwi zapatrzony
jak nocny stróż.

Nos ma czerwony, nos marchewkowy,
oczy z guzika.
Z Niną pobawić jest się gotowy -
stoi, nie znika.

Wyciąga Nina sanki zielone,
biegnie do niego.
A pan ma oczy zadowolone,
chce być kolegą.

Lecz zasmuciła się buzia Ninki:
pan się nie rusza.
Śle do niej tylko błazeńskie minki
spod kapelusza.

Dotyka pana ciepłym paluszkiem,
zimny jak lód.
I tylko sterczy olbrzymim brzuszkiem,
pachnie jak chłód.

Rankiem słoneczko Ninkę zbudziło,
spojrzy na pana.
Już go w ogrodzie nigdzie nie było -
fatamorgana.

Dlaczego taka przygoda wielka
króciutko trwała?
Pan się rozpłynął i znikł w kropelkach,
Ninka płakała.

Nie płacz Nineczko, nic straconego,
on był śniegowy.
Odczarujemy kolegę z śniegu,
będzie jak nowy.

[Aldona Latosik]

Z czasen Ninka zrozumie, że śnieg topnieje lubię bajeczki, podobaś ode mnie

pozdrawiam

[Julka]

Dzięki Aldonka

A co to, tylko my bajkopisarki
Pozdrawiam

[Aldona Latosik]

Z tego wynika, mało kto do nas zagląda

Ważne, że dzieci mogą nas czytać i chwilę być radosne

Pozdrawiam Alegorio