z cyklu "Powrót do miasta"

[Lucile]

Zdjęcie2045.jpg

a my nadal wędrujemy - to tu, to tam...

pastele, akryl na płótnie, 25 x 35 cm, 2015

[pallas]

Czyżby mniszki do klasztoru szły.
Niebo niespokojne coś się wydarzy.
Potężne i monumentalny ten budynek. Aż czuje szacunek dla budowniczych.
Czuję nie pokój. Ale trzeba iść na przód.

Tytan

[Lucile]

Piotr,
dziękuję za wizytę.
Mniszki, jak to mniszki, nie powinny się zanadto szwendać, w końcu klasztor to ich dom - z wyboru, chociaż czasami rożnie bywa
A, że gmaszysko ponure, no cóż - ora ed labora
Tak na poważnie, to nie chodzi o żadne mniszki, tylko o zapomniane, widziane - od podworców i rożnych ciemnych zaułków - budowle Krakowa. To, akurat zabudowania klasztorne oo. Dominikanów z XIV wieku. Klasztor, przylegający do gotyckiego kościoła, składa się z szeregu malowniczych budowli, połączonych wewnętrznymi dziedzińcami, podworcami i zakamarkami do celów gospodarczych, gdzie w niezwykle malowniczym "bałaganie" sąsiadują ze sobą fragmenty gotyku; ostrołukowe okna, mocne skarpy, ryzality, a wszystko naznaczone zębem czasu i kolejnych przebudów oraz dobudowań.
Ten piękny architektoniczny melanż nie jest widoczny z ulicy, schowany jest bowiem za wysokimi murami.

Pozdrawiam Tytanie, miłego wieczoru życząc
Lu cile

[pallas]

Trafiłem z tym klasztorem.
Jak byłem w Krakowie widziałem taki piękny kościół.
Jednocześnie gotycki i renesansowy.
W okolicy było jeszcze kilka kościołów.

Tytan

[eka]

Średniowieczny klasztor przytłacza, ale... to namalowane niebo jeszcze bardziej, niesamowite jest!

Gratuluję, Lu.

[Lucile]

Dobry wieczór Ewo,
bardzo ucieszyły mnie Twoje słowa na temat nieba.
Dziękuję
Malowanie nieba jest fascynujące i bardzo trudne. Staram się odnaleźć "swoje".
Ponawiam próby - bardziej, lub mniej udane - ale wiem, że przede mną jeszcze daleka droga.
Może nawet nigdy nie dotrę do "właściwej mety" - odpowiedniej barwy, faktury i kształtu,
ale próbuję, próbuję...

Miłego wieczoru
pozdrawiam
Lu

[Gorgiasz]

Kompleks budynków - fantastycznie oddany; lewą stroną wyraźnie zerka (tak podejrzliwie trochę) na oglądającego, zasłaniając się przy tym dyskretnie ramieniem muru. Wyjątkowo udana antropomorfizacja. Wrażenia bycia obserwowanym dopełniają dwa wysokie okna w lewym górnym rogu, a w prawym dolnym, najpierw skarga, spuszczając wzrok pochylona trochę reumatycznym ukłonem, a za nią zamyślenie i zaproszenie do wnętrza łukiem bramy. Szkoda tylko, że wieżyczka (zawsze przyciąga uwagę) została potraktowana nazbyt szkicowo i pozbawiona koloru, nadającego materialność i realność oraz mały bałaganik wśród zieleni i puszek na pierwszym planie. Za to świetnie współgrają tutaj z wejściem kontury postaci, tworząc harmonijną jedność. Bardzo udany obraz.

[Lucile]

Gorgiaszu,

nawet mi do głowy nie przyszło, że można w ten sposób zinterpretować ten obrazek.
Wielkie dzięki

Kompleks budynków - fantastycznie oddany; lewą stroną wyraźnie zerka (tak podejrzliwie trochę) na oglądającego, zasłaniając się przy tym dyskretnie ramieniem muru. Wyjątkowo udana antropomorfizacja

"W cieniu arkad i "Powroty do miasta" to jakby naczynia połączone Jedne inspirują drugie.
Powieść ma już XXVII rozdziałów i tyle samo jest obrazów z cyklu "Powroty".
To nie znaczy, że stanowią ilustracje - nie, nie o to chodzi.
Powstając równolegle - wzajemnie się przenikają, podsuwają wątki, narracje i rozwiązania...

Gorgiaszu, niezwykłość opisu oraz umiejętność wniknięcia w "płótno" - raczej ponurego malunku - wzruszyła mnie i zachwyciła.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia
Lu cile