z cyklu "Powrót do miasta" - XXV

[Lucile]

Zdjęcie2427 kopia.jpg

kiedy sięgnęłam po więcej
kamieniczki przytaknęły
mansardami
spłowiały tynk pokraśniał
resztkami koloru
a okna zatrzepotały
żaluzjami

nie było wyjścia
powiedziałam
tak

[lczerwosz]

tylko dlaczego takie malutkie
wiem, jak się kliknie to pokazuje się większe

[Gorgiasz]

Kamieniczki piękne, pełne wyrazu i życia; patrzą oknami na odbiorcę, cegłami wystającymi na miejscu odpadłego tynku - jakby przemawiały. Miałbym pewne zastrzeżenia do nieba, barwne plamy kończą się/są ograniczone płaszczyzną obrazu, nie są rozciągnięte poza, szczególnie jest to widoczne z lewej strony - pociągnięcia pędzla nie dochodzą nawet do krawędzi, a powinny ją przekraczać, płynąć (domyślnie) dalej. I postacie, tym razem trochę giną. Szkoda, że nie zostały bardziej wysunięte na pierwszy plan.
Wiersz świetnie koreluje z obrazem, choć trochę mnie razi trzykrotna końcówka "łam". Napisałbym: "nie było wyjścia" - pozostałyby tylko dwie. Ale tak też jest dobrze.

[ELKA]

Twoje siostrzyczki Lucile, spieszą wszędzie tam, gdzie bieda, co widać po tych odrapanych i zaniedbanych kamienicach.
Lubię te siostrzyczki i cieszę się, że wróciły, żeby ubogacić świat... wiarą.

Pozdrawiam serdecznie.elka.

[Lucile]

Bardzo dziękuję za spojrzenie na powracające do miasta.

Gorgiaszu,
jak zwykle u Ciebie, spojrzenie uważne, wnikliwe. Widzisz więcej. To lubię.
Spojrzałam i ja, i rzeczywiście - niebo niedopracowane.
Wszystkiemu winne te moje szybkie, nerwowe pociągnięcia pędzla. Już chyba gdzieś wyjaśniałam,
że to mój sposób malowania. Natychmiastowy. Rodzi się obraz i od razu przenoszę wizję na karton lub płótno.
Może kiedyś nauczę się cierpliwości i w tej dziedzinie.
No, ale co tam tłumaczenia, przecież wiadomo - złej tanecznicy itp...
Co do mojego wierszowanego opisu obrazu również masz rację - poprawię wg Twojej sugestii.

ELKA,
szczególnie miło mi czytać Twoje słowa.
Cykl "Powrót do miasta" zaczęłam malować ponad dwa lata temu.
Już wtedy ogarniała mnie obawa o śródziemnomorskie, chrześcijańskie korzenie Europy.
Nawet wyraziłam to w krótkim tekście:

Samolubna, kolorowa i leciwa
Europo
daremnie wypatrujesz kochanka
Zeus - biały byk
nie powróci.


czy mam teraz powiedzieć - a nie mówiłam?
Jestem pełna obaw i zauważyłam, że ten mój strach wyraża się także w coraz bardziej odrapanym
i odpadającym tynku z fasad moich kamieniczek.
A postacie siostrzyczek - symbolizujące nadzieję, miłość, wiarę i ratunek
- coraz mniejsze, oddalające się.
Smutne.

Leszku
także dziękuję za: , czyli nie jest źle.


Przesyłam serdeczności, wraz z życzeniami miłego wieczoru
L u