ta inna

[marta zoja]

śmierć pląsa za wcześnie nie w porę
a życie zagaduje nas w poczekalni
na więcej przeżyć nieodkrytych lądów

taniec ratuje świtem przebudzenia
tam czeka nas nowy poranek i życie
co po chłostać nas pragnie wygraną

na jeszcze jeden uśmiech do siebie

[Gloinnen]

a życie zagaduje nas w poczekalni

Właściwie w tym wierszu jest to, według mnie, jedyny dobry fragment. Może także dlatego, że doskonale mi bliski - nieraz właśnie czuję się w moim życiu jak w poczekalni, skąd jeszcze nikt mnie nie chce wywołać.To jest ogromnie frustrujące, gdy wszyscy wokół dostają to, czego pragną, o co walczą, do czego dążą, a właśnie Ciebie los ciągle pomija.
I nic nie działa - żadne polecane cudowne sposoby na szczęście.


A już najbardziej dołujące są frazesy z ust "życzliwych" - w stylu "jeszcze będziesz szczęśliwa, zobaczysz, nadejdzie twój czas, poznasz kogoś, twoje marzenia też się spełnią", itp. głupoty. Normalnie wtedy tylko .

Pozdrawiam,


Glo.

[lczerwosz]

Pisałaś już znacznie lepsze. Pokażę dokładnie o co mi chodzi.

śmierć pląsa za wcześnie nie w porę

Tu wydaje mi się za dużo: jeśli za wcześnie, to wiadomo, że nie w porę.

a życie zagaduje nas w poczekalni
na więcej przeżyć nieodkrytych lądów

Zagadywanie na jakiś temat, jak gadanie na temat. Ale nie na coś. Zagadać się można na śmierć, to wyjątkowe "coś".
Na coś można namawiać, nawet ugadywać.
Przeżycie, rozumiem, że w sensie uczestniczenia w jakiejś dramatycznej akcji, mówi się: ale miałem przeżycie.
Ale czy można przeżywać lądy. Można przeżyć bliźnich, ale to już inne znaczenie przeżycia, można nawet by zastosować takie podwójne znaczenie.
A może to poczekalnia przeżyć, taki magazyn podręczny, gdzie wybrane przeżycia czekają na swoje przeżycie się, na zasadzie: życiu, żyj mi się.

taniec ratuje świtem przebudzenia

Też chyba o jedno słowo za dużo. Albo świt albo przebudzenie bym zostawił.

tam czeka nas nowy poranek i życie

tzn. gdzie? Świt i poranek odnoszą się do czasu. A tam do miejsca. Można tu jednak rozumieć, że tam odnosi się do miejsca przebudzenia, ewentualnie tańca.
No i tyle
zabiłem wiersz swoimi pytaniami? Wybacz.

[marta zoja]

Jam prawie nie żywa wybaczam wszystko

[karolek]

.

[marta zoja]

Karolku śmierć i miłość wprowadziły się w stan ostatecznej niełaski... każdemu wolno pisać, a śmierć w samotności trudna...
Nie przepraszaj