postać rzeczy

[marta zoja]

chciałabym z rozpędu wpaść
na twoje piętro nieubłaganym
spotkaniem wymazać krzywe
zwierciadła nie naszych dusz

poukładać książki te od ciebie
dołączyć jedną do drugiej
spojrzeniami słów
niewypowiedzianych

umyć okna spokojem
na bezpieczne lata
we dwoje w samotni

zasuszone kwiaty ożywić
ciepłem uczuć wręczanych
codziennością przy kawie

nic już nie mogę

[coobus]

Te słowa w Tobie siedzą, to jest i było wyczuwalne w innych wpisach i komentarzach. Najprostsze słowo, to smutek, który nosi się w czarnych barwach. Poezja jest dobrą ławeczka, gdzie można przysiąść i przemyśleć to, co boli.
A ja przysiadłem obok

[marta zoja]

Dziękuję

[EwaMagda]

Marto Zojo, istnieje tylko jedna ona - nieodwracalna i ostateczna - przy której można powiedzieć nic już nie mogę...

Smutek trzeba wysmucić i dobrze, że masz swoje wiersze

Pozdrawiam ciepło

[marta zoja]

Dziękuję Ewo

[januszek]

na twoje piętro

poukładać książki te od ciebie

myślę że te od Ciebie tzn : 'poukładać książki te ode mnie'
chyba ze peelka przychodzi ze swoimi od niego : "na twoje piętro"
bo gdyby "8 piętro" byłoby moje to jeszcze nie poukładałaś moich ....
w każdym razie zapraszam
i się wpraszam

[Napoleon North]

Porzucam swój ból zostawię go tu , niech każdy czerpie co tchu ;(

Wiersz super

[marta zoja]

januszku rzeczywiście czytam, a nie komentuję. Komentarz daje moc tworzenia i przyjacielskich poklepywań po ramieniu.
Pozdrawiam ciepło MZ

Napoleon North ciekawe połączenie z moim nie mogę...

Dziękuję

[lczerwosz]

aż ciarki idą, budujesz ten nastrój.
Nie chcę być upierdliwy, ale

zasuszone kwiaty ożywić
ciepłem uczuć wręczanych
codziennością przy kawie

bym sugerował "letko" zmienić, skrócić:

zasuszony kwiat ożywić
ciepłem
codziennością przy kawie

co myślisz, byłoby mniej dopowiedziane.

[marta zoja]

Teraz wszystko mogę zmieniać...
wtedy pisane rozpaczą i widzę, że trzeba kawę na ławę...