Zwyczajne życie /1/

[skaranie boskie]

Zmrok zapadał coraz szybciej. Ciepły, wczesnowiosenny dzień dobiegał końca.
Maria, z trudem łapiąc oddech, potykając się o wystające korzenie, brnęła przez gęsty las. Ledwie nadążała za przewodnikiem i grupą podobnych do niej biedaków, po drugiej stronie granicy szukających dla siebie lepszej przyszłości. Od dawna wiedziała, że w Niemczech, niemal tuż za granicą, można się nająć do pracy w polu. Że nie najgorzej płacą i do tego dają dobrze zjeść i się wyspać.
- Już jesteśmy. – Cichy szept przewodnika upewnił ją, że właśnie minęli zieloną granicę.
- I co dalej? – spytał ktoś z grupy?
- Teraz musicie sobie radzić sami.
Maria znała cel swojej wyprawy - maleńka wieś, jakieś dwadzieścia kilometrów przed Odrą. Musi tam dotrzeć sama, pieszo. Tylko jak trafi? Jej starsza siostra, Jadwiga, od dwóch lat pracuje tam w gospodarstwie. Uprosiła bauera, żeby ją przyjął. Musi pytać ludzi o Ladsberg, a potem o Königsberg. Stamtąd do Guden już tylko piętnaście kilometrów. Na pewno trafi.
Usiadła na mchu, plecami oparłszy się o pień starej sosny. Było dość chłodno, zbliżał się kwietniowy poranek. Wydawało jej się, że siedzi w domu. Niby zadrzemuje, ale chłód budzi ją co chwila. Stach miał przyjść tej nocy. Pewnie nie mógł. Znów leśniczy wysłał go na nocny patrol. Wszystko przez tych kłusowników.
Stach jest młodym gajowym. Wśród biedoty, jakiej pełno w okolicznych siołach, państwowa posada to rarytas. A Stach chce ją, córę biednego gospodarza, co to ledwie na półmorgu siedzi, za żonę. I ona chce Stacha, ale jak może pozwolić, żeby on, jej Stach, na językach całej okolicy był noszony, że taką sobie niedojdę wziął? Nie może. Musi zarobić u Niemca, dokupić ziemi do ojcowizny, sama sobie sprawić posag. Musi i kwita!
Powoli podniosła się z ziemi i ruszyła drogą, zostawiając za sobą pierwsze oznaki budzącego się dnia.
Miała szczęście. Po godzinie wędrówki dogonił ją wóz. Woźnica zagadnął coś po niemiecku.
Spojrzała na niego ogłupiałym wzrokiem i odpowiedziała jedyne, co umiała:
- Landsberg, tam?
- Polka? – zapytał woźnica w jej ojczystym języku.
- Ulitujcie się, panie – zaczęła błagalnym tonem – nie donośta na mnie…
- Uspokój się – przerwał jej łagodnie. – Ja też z Polski. Pracuję tu w gospodarstwie. Siadaj podwiozę cię kawałek.
Pomógł wgramolić się umęczonej dziewczynie na wóz i pognał konie. Po drodze, trochę przysypiając, opowiedziała mu dokąd i po co wędruje. On wytłumaczył jej, którędy musi iść, żeby ominąć większe miasta, gdzie łatwo mogłaby wpaść w ręce policji, i podzielił się swoim śniadaniem. Powoli, gwarząc i podrzemując na zmianę, minęli Wirzebaum, Prittisch, Gollmütz i dotarli do miasteczka zwanego Schwerin. Tu woźnica kończył swoją podróż na targu. Dalej była zdana na własne siły. Sto kilometrów pieszej wędrówki przez obcy, często wrogi kraj. No niezupełnie. Chłopak zdobył gdzieś kawałek papieru i kopiowym ołówkiem napisał jej nazwę wioski i kilku większych miejscowości po drodze. Landsberg miała ominąć, skręcając pięć kilometrów za Schwerin na Küstrin, a potem wzdłuż Odry na północ.
Pożegnała się z uczynnym i miłym wozakiem i raźno ruszyła w drogę.

cdn.

[Patka]

No, zwyczajnie zapowiada się ten tekst. Treść można oczywiście nadrobić stylem, który tu jednak jakoś specjalnie nie powala na kolana. Nie wiem, czy bym chciała tak napisaną powieść przeczytać, wiedząc, że istnieje mnóstwo o wiele ciekawszych i lepiej napisanych utworów.

(ale inni pewnie pochwalą, tylko ja jestem maruda)

Jest poprawnie - ot co!

Zapytam się: w jakim czasie dzieje się akcja? Bo współcześnie to chyba Polka wędrująca po obcym kraju nie musi bać się policji... Przepraszam, jeśli zadałam głupie pytanie.

Teraz trochę cytowania:

Zmrok zapadał coraz szybciej. Ciepły, wczesnowiosenny dzień dobiegał końca.

Niby nic złego, ale mamy powtórzenie treści: drugie zdanie znaczy to samo, co pierwsze, tylko jakby "od drugiej strony". Nie sądzę, by podwójna informacja o kończącym się dniu była aż taka ważna. Zwłaszcza, że w zdaniach nie ma nic szczególnego, ot, zwyczajne wypowiedzi, jakich pełno w opowiadaniach. Wręcz banalne zaczęcie utworu.

Teraz musicie sobie radzić sami.
Maria znała cel swojej wyprawy.

Brakuje mi jakieś informacji, co się stało z przewodnikiem i innymi z grupy. Za szybko leci akcja.

I co dalej? – spytał ktoś z grupy?

Wiadomo.

Maria znała cel swojej wyprawy. Maleńka wieś, jakieś dwadzieścia kilometrów przed Odrą.

Połączyłabym zdania myślnikiem, chyba nie muszę wyjaśniać, dlaczego.

Musi tam dotrzeć sama, pieszo. Tylko jak trafi? Jej starsza siostra, Jadwiga, od dwóch lat pracuje tam w gospodarstwie. Uprosiła bauera, żeby ją przyjął. Musi pytać ludzi o Ladsberg, a potem o Königsberg. Stamtąd do Guden już tylko piętnaście kilometrów. Na pewno trafi.

Skąd ta nagła zmiana czasu?

Niby zadrzemuje,

O, poznałam nowe słówko, nie wiedziałam, że istnieje taka forma, musiałam sprawdzić w słowniku, i rzeczywiście: "zadrzemać" istnieje. Choć nie wiem, czy pasuje tu czas teraźniejszy. Bo jak sama nazwa wskazuje: zadrzemać znaczy 'zapaść w drzemkę'. Coś, co ma się dokonać w przyszłości. Inna sprawa, że formy "zadrzemuje" w słownikach nie ma:

zadrzemać
zadrzemać (choć temu raczej ufać nie można, bo tam program odmienia wyrazy)
zadrzemać

On wytłumaczył jej, którędy musi iść, żeby ominąć większe miasta, gdzie łatwo mogłaby wpaść w ręce policji i podzielił się swoim śniadaniem.

Przecinek przed "i". Zdanie jest rozbudowane, trzeba zamknąć wtrącenie ("żeby ominąć..." do "policji"). Główne zdanie to właśnie "On wytłumaczył jej, którędy musi iść, i podzielił się swoim śniadaniem". Widzisz, nawet bez wtrącenia zdanie wymaga przecinka.


Tyle.

Pozdrawiam
Patka

[skaranie boskie]

Zacznę od końca.
Przecinek wstawię.
Myślnik też wstawię. To akurat dobry pomysł.
Pytasz o czas akcji.
Właściwie nietrudno się domyślić, jeśli ma się jakie takie pojęcie o historii. Niedomyślnym jednak obiecuję, że niebawem to ujawnię.

Zapytam się: w jakim czasie dzieje się akcja? Bo współcześnie to chyba Polka wędrująca po obcym kraju nie musi bać się policji... Przepraszam, jeśli zadałam głupie pytanie.

A widziałaś Ty, Patko droga, współczesną Polkę, wędrującą pieszo po Niemczech rozlokowanych przed Odrą? A mówią, że nie ma głupich pytań. Podobno...

Dziękuję za wizytę pod tekstem.

[Patka]

A widziałaś Ty, Patko droga, współczesną Polkę, wędrującą pieszo po Niemczech rozlokowanych przed Odrą? A mówią, że nie ma głupich pytań. Podobno...

Oj, tylko pytałam. Domyślam się, że tekst nie dzieje się w dzisiejszych czasach, ale właśnie - zaczęłam czytać i byłam nastawiona, że to jednak dziś, w naszych czasach, się dzieje, więc dialog z wozakiem wybił mnie z rytmu. Nie musisz być złośliwy.
Nie, nie widziałam. A nawet jeśli, to co w tym złego, że sobie Polka wędruje?

[skaranie boskie]

Sorki, Patko.
Koniec złośliwości
Może ?

[411]

Witaj boski Adminie.



Wiem, reka, czy tez: klawiatura mi uschnie, ale troche sie poczepiam.
Od razu powiem, ze ja chetnie poczytam dalej, lubie takie opowiesci, a rzecz nie dzieje sie, szczesliwie, za Piasta - zatem wszystko gra.
Wydlubalam:

Ledwie nadążała za przewodnikiem i grupą podobnych do niej biedaków, po drugiej stronie granicy szukających dla siebie lepszej przyszłości.

Zmienilabym szyk: Ledwie nadążała za przewodnikiem i grupą podobnych do niej biedaków, szukających dla siebie lepszej przyszłości po drugiej stronie granicy.

Że nie najgorzej płacą i do tego dają dobrze zjeść i się wyspać.

Przed ostatnim "i" dorzucilabym przecinek.

Musi tam dotrzeć sama, pieszo.

Dlaczego musi sama i to akurat pieszo? A jak w drodze znajdzie towarzyszy? Albo kolejny mily wozak zaproponuje podwózke, to co - powinna odmówic?

Jej starsza siostra, Jadwiga, od dwóch lat pracuje tam w gospodarstwie. Uprosiła bauera, żeby ją przyjął.

Niby jasne, niby wiadomo. Moze: uprosila bauera, by takze i já przyjál?

Zmrok zapadał coraz szybciej. Ciepły, wczesnowiosenny dzień dobiegał końca.

Było dość chłodno, zbliżał się kwietniowy poranek.

Za szybko mi to leci. Chwila odpoczynku, krótka drzemka, a noc minela jak z bicza strzelil?
Brakuje czegos, zdecydowanie.

Powoli podniosła się z ziemi i ruszyła drogą, zostawiając za sobą pierwsze oznaki budzącego się dnia.

Czyzby jakas czarodziejska brama? A za niá szaro-buro-ponuro i w dodatku jesiennie?

Pomógł wgramolić się umęczonej dziewczynie na wóz i pognał konie.

Chcialabym to zobaczyc... Pomyslmy. 1. Wóz zaladowany - kierunek i cel podrózy: targ, 2. Skoro: konie (plural), to znaczy, ze mocno wyladowany, 3. Skoro mocno wyladowany, to znaczy, ze i konie silne, moze pociágowe - i co, mam nagle uwierzyc, ze to udomowione, a raczej uwsione Araby?

On wytłumaczył jej, którędy musi iść, żeby ominąć większe miasta, gdzie łatwo mogłaby wpaść w ręce policji, i podzielił się swoim śniadaniem.

Wiadomo.

Sto kilometrów pieszej wędrówki przez obcy, często wrogi kraj.

Maria znała cel swojej wyprawy - maleńka wieś, jakieś dwadzieścia kilometrów przed Odrą.

Hm. Nie sprawdzalam na mapie polozenia miejscowosci wymienionych przez Ciebie, ale jakos mi sie to nie klei - kto normalny ryzykowalby dlugi marsz przez DDR-y, gdyby mógl "wyprostowac" droge po stronie polskiej? Zielona granica to zielona granica, kazda jest dobra. Wspominasz, ze musiala sie udac " wzdłuż Odry na północ", ale dlaczego akurat po bardziej niebezpiecznej stronie, tym bardziej, ze znala doslownie dwa slowa na krzyz?



Tyle ode mnie, czekam na ciág dalszy i pozdrawiam,
J.

[anastazja]

Jestem ciekawa dalszej części. Choć bardzo zdumiał mnie czas pracy w Niemczech? Czyżby to były lata czterdzieste. W czasie wojny, niejeden polak zgłaszał się na ochotnika do folwarków niemieckich, z powodu nędzy i głodu.

Pozdrawiam

[skaranie boskie]

bardzo zdumiał mnie czas pracy w Niemczech? Czyżby to były lata czterdzieste. W czasie wojny, niejeden polak zgłaszał się na ochotnika do folwarków niemieckich, z powodu nędzy i głodu.

To nie są lata czterdzieste. W latach czterdziestych, nie było niemieckich miejscowości przed Odrą, patrząc od strony polskiej. W następnych odcinkach, na pewno przybliżę czas akcji.

kto normalny ryzykowałby długi marsz przez DDR-y, gdyby mógł "wyprostować" drogę po stronie polskiej?

Masz rację. Nikt by nie ryzykował, gdyby w czasie trwania opowieści istniał twór o wspomnianej nazwie. Maria zapuściła się ok. stu kilometrów w głąb Niemiec, z czego zaledwie ostatnie dwadzieścia miała wędrować na północ, wzdłuż Odry. Oczywiście nazwy miejscowości są, jak najbardziej, prawdziwe, choć dziś mało kto je pamięta. W pewnym momencie historii, trochę je bowiem zmieniono. Ale o tym w kolejnych odcinkach, które na pewno nastąpią.
Co do twoich uwag, 411, odnoszących się do samej konstrukcji wypowiedzi, przyznaję, że kilka wartych jest zastanowienia, jednak, moim zdaniem, nie wszystkie. Zajmę się tym.

Dziękuję wszystkim za zainteresowanie.

[411]

Masz rację. Nikt by nie ryzykował, gdyby w czasie trwania opowieści istniał twór o wspomnianej nazwie.

Czyli rzecz dzieje sie jeszcze wczesniej.
Nie wiem, moze zle mysle, ale moze nie byloby zle skromne wprowadzenie, zarysowanie czasoprzestrzeni? Jakis drobny "naglówek" przy rozdziale, albo ze dwa zdania wyjasniajáce nam, czytelnikom - co i kiedy?

U, np, Ewy dzieje sie to niejako "samo" - czytasz o kolczugach, czy bandzie UPA i juz wszystko wiesz. Albo duzo.
Z drugiej strony, piszesz:

W następnych odcinkach, na pewno przybliżę czas akcji.

wiec nie pozostaje nam nic innego, jak cierpliwie poczekac...


No to dawaj mie tu w trymiga nastepná czesc!

[skaranie boskie]

Nie wiem, moze zle mysle, ale moze nie byloby zle skromne wprowadzenie, zarysowanie czasoprzestrzeni?

Byłoby i zapewne nastąpi.
W kolejnych odcinkach nawet padną daty.
Ten rozdział jest swego rodzaju prologiem, wstępem do całości, która - mam nadzieję - poprowadzi przez manowce historii i ludzkich losów, nieodłącznie z nią związanych.
Ale nie uprzedzajmy wypadków...