Wieszczenie z przepływów

[Marcin Sztelak]

Gry i zabawy skazanych z mocy prawa
na wiek średni, wieczne zdziwienie
upływem kolejnych jesieni.

Szyby marzną, pomięta noc drży,
głośnym śmiechem próbujemy zbyć czas.
Zakonnice maszerują perspektywą ulicy.

Roztkliwieni zbieramy żołędzie, kasztany,
liście. Do wiader przeżartych rdzą.
W przedświcie cieknie u podstaw,
papier - mache na deszczu.

Karciane wróżby każą iść spać,
próbujemy krzyczeć: jeszcze,
ale słowa więdną w puchowej pościeli.

Więc śnimy niedokończeni. Z nami świat.

[eka]

Świetne wiersze piszesz, Marcinie.
W Wieszczeniu z przepływów znakomita spójność motywu przemijania w każdym z użytych środków. Konsekwencja.
Motto - zbiera sens. Skazani, bez odwrotu z mocy praw natury:

głośnym śmiechem próbujemy zbyć czas.


i

Roztkliwieni zbieramy żołędzie, kasztany,
liście. Do wiader przeżartych rdzą.

Nie uda się dokończyć chwili, krzyczeć: jeszcze, bo w przepływach jest świat. Nie ma się czego uchwycić. Wieszcze i wróżby mówią to samo.
Życie jak sen lepsze od świadomości końca na jawie.

Wszystko:

W przedświcie cieknie u podstaw,
papier - mache na deszczu.

---------------
W sumie nie lepiej to zbierać kasztany w jesieni i nie grzęznąć w smudze cienia?

[Nula.Mychaan]

Kurcze ale dobrze piszesz
Bardzo spójny, obrazowy z niebanalną metaforyką.
Ma wszystko co powinien mieć doskonały wiersz
Nie potrafię wskazać frazy, która by mi sie bardziej podobała, bo podobają mi się absolutnie wszystkie