przezroczystość czasu

[Bożena]

dokąd prowadzą drzwi
pytasz
odpowiedzi się mnożą za każdym portretem

pokonani
słodyczą ironii smarują chleb
popijając
do obcych odbić w lustrach
sztuczne zęby sztuczny uśmiech
choć entourage bez zarzutu
niepokoi nieznany widnokrąg

garść piachu w okno jak głuchy telefon
mnoży rozwiązania

[coobus]

Wiele Twoich wierszy bardzo mi się podoba. Ten też, na pewno. Czytelny i dobry tytuł otwiera te drzwi, które mnie dalej prowadzą.
Ode mnie

[haiker]

Pierwsza część jak czek bez pokrycia, którą ratuje linijka o portretach.

W drugiej ciekawiej. Studium osoby (osób), które stają się niewidoczne dla innych, którym zostaje ta ironia na śniadanie i taki czy inny nałóg.

Świetne:
choć entourage bez zarzutu niepokoi nieznany widnokrąg (poza tym, że jeśli entourage to kursywą, a można spolszczonym anturażem).

Garść piachu to bunt?

[Hosanna]

robi na mnie wrażenie końcówka

ten głuchy telefon co mnoży rozwiązania

bardzo każdy to zna z doświadczenia

kobiety najbardziej

[anastazja]

dokąd prowadzą drzwi
pytasz
odpowiedzi się mnożą za każdym portretem

I super puenta Bożenko. Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Bardzo dobry wiersz. Konsekwentnie poprowadzony.
Ode mnie brawa. Pozdrawiam

[Berele]

Dobra liryka.

[Bożena]

Wiele Twoich wierszy bardzo mi się podoba. Ten też

- co można chcieć więcej- Coobusie-

Świetne:
choć entourage bez zarzutu niepokoi nieznany widnokrąg (poza tym, że jeśli entourage to kursywą, a można spolszczonym anturażem).

- dziękuję- wiesz skorzystam z rady i zrobię kursywę

robi na mnie wrażenie końcówka

ten głuchy telefon co mnoży rozwiązania

bardzo każdy to zna z doświadczenia

- Hosanno- serdeczności

I super puenta Bożenko. Pozdrawiam

- an- równiez pozdrawiam i cieszę się

Ode mnie brawa. Pozdrawiam

- Alku-

Dobra liryka

- Berele- dziękuję za opinię - serdeczności

[Ewa Włodek]

cóż, "przeźroczyści ludzie" - są, niestety! Choćby nie wiadomo, co zrobili i jak się postarali - nie ma ich, to znaczy nie są postrzegani niejako "programowo". Z różnych przyczyn. Znam kobietę, która stała się dla swoich znajomych "przeźroczysta" odkąd owdowiała, gdyż jedni bali się, że ich może odważy się poprosić o jakąś pomoc, zaś panie z tego towarzystwa widziały w niej - zagrożenie. Samo życie, chyba, że nadinterpretuję i odczytałam Cię opacznie...
moc dobrego posyłam...
Ewa

[iTuiTam]

dokąd prowadzą drzwi
pytasz
odpowiedzi się mnożą za każdym portretem
...
garść piachu w okno jak głuchy telefon
mnoży rozwiązania

Już kilka razy zabierałam się do skomentowania Twojego wiersza, Bożeno, ale zawsze coś...

Czas ma tak wiele wcieleń i atrybutów, że pewnie do jego końca ich nie nazwiemy.
Pytania, jakie stawiamy prowadzą do kolejnych pytań poprzedzonych odpowiedziami. W naturze ludzkiej jest zakodowana ciekawość, przejawiająca się w ciągłym kwestionowaniu.

Tu jednak, myślę, przedstawiasz historię konkretną i interpretacja Ewy wydaje mi się trafna.