Diabeł na peronie

[Marcin Sztelak]

Deszcz zmywa ślady torowisk, być może
jeszcze słychać ostatnie wagony,
ale to na nic, skoro zawiadowca leży.
Jak martwy.

Diabeł krzyczy: odjazd śmiejąc się w kułak,
ale jest tylko niebo, nad nim i pod.
Rozgnieciona plama czerni – noc.

Stacja niknie na obrzeżach horyzontu,
zostajemy tylko my – samotni, po obu stronach
ślepego toru. Tacy, jakimi nas stworzył.

Nie rozmawiamy.

[eka]

Po "odjazd" przecinek.

Zawieszenie bez możliwości zmiany.
Ciekawa choreografia, mroczny smutek beznadziejności.
Interesujący wiersz.

[haiker]

Deszcz zmywa ślady torowisk, być może
jeszcze słychać ostatnie wagony,
ale to na nic, skoro zawiadowca leży
powtórzone jest jeszcze dwukrotnie, przy pomocy innych narzędzi dalej.

Jeszcze ten śmiejący się diabeł wprowadza swoisty humor - ale bliskość torów przywołuje raczej Annuszkę.

[Henryk VIII]

Hm, jakoś nie w moich klimatach, ale to indywidualny odbiór. Jednak ostatni wers podoba mi się - jako puenta jest niezły. A Annuszką się nie przejmuj, bo u pana B. to były tramwajowe tory ...
Pozdrawiam
H8

[Alek Osiński]

Ten wiersz trafia mi w splot słoneczny.
Klasa ekonomiczna bez zbędnego bagażu,
loty za to wysokie,

to jest to...

Pozdrawiam