Międzyświęcie

[Alek Osiński]

Wciąż istnieje pokusa, by mówić
zrozumiałym językiem. Koniec nosa
określać jednoznacznie - koniec nosa,
nawet to, co się wytyka - wtykać.

Ludzie się zżyli, pokochali i pomarli w dwójnasób
w twoich oczach jak w wielu, ciągle jednak krążą
wokół przedświątecznych dni. Wybierają

prezenty, piją kawę, czując że to ważne,
rozpoznawać się przytomnie i z uśmiechem.
Nie zaprzemy się w taki czas – można być
tylko przyjacielem. Doświadczać jak laborantka
próbki krwi, powtarzając za innymi:
wszystko w normie.

Nie musisz się śpieszyć. W kolejkach udzielają pocieszeń,
jest ciepło i wygodnie, a ja nie wierzę,
że nic pana nie interesuje, bo po co by było
to przetrząsanie kieszeni, międzyspojrzenia - nie gniewaj się

synu, bo od razu zostają szramy na twarzy. Nawet
gdybyś musiał znosić jakieś inne ciało. Sam

nie jesteś winny.

[haiker]

W pierwszej gra słówek, ale oparte na fałszywym założeniu. Wtykanie nosa [w nieswoje sprawy] nie oznacza wcale wytykania.

W drugiej i trzeciej swoisty kierat. Wcale nie poprawności, ale konieczności. Niejasne, czemu ma służyć ten opis, bo równie dobrze można pozostawić fragment:

Ludzie wybierają prezenty, piją kawę, czując że to ważne,
rozpoznawać się przytomnie i z uśmiechem.

Końcówka wprowadza obowiązkowość zbiorową (przez analogię do odpowiedzialności). Wątek o winie na siłę.

Raczej pisz prozę, niechby i tzw. poetycką, niż wiersze.

[bols]

Wiersz ma dynamikę prozy - to spokojna, rzeczowa narracja.

[marta zoja]

Alku, piękne to międzyświęcie, jak dotykanie chwil nadzieją na dziś i jutro powietrzem, tym co w duszy nieoczekiwane i za moment ma się spełnić.

[Fałszerz komunikatów]

Wciąż istnieje pokusa, by mówić
zrozumiałym językiem. Koniec nosa
określać jednoznacznie - koniec nosa,
nawet to, co się wytyka - wtykać. - wyliczasz tu ludzkie wady. Egoizm i wścibstwo - zainteresowanie drugim człowiekiem jedynie dla zaspokojenia własnej ciekawości - "a nuż mu się nie powiodło" Wyczuwam tu też samouwielbienie poprzez wytykanie w wtykanie - czynność godna uporu maniaka.

Wybierają
prezenty, piją kawę, czując że to ważne,
rozpoznawać się przytomnie i z uśmiechem. - przypadkowe relacje we własnym sosie kurtuazji. Zwykły fałsz, w dodatku od święta.

Doświadczać jak laborantka
próbki krwi, powtarzając za innymi:
wszystko w normie. - zdawkowość, rutyna.

Spotykamy się coraz bardziej przypadkiem, nasz kontakt jest płytki.
Troche wprowadzasz chaos tą spowiedzią w czwartej puencie. Trochę za dużo przedświątecznych obrzędów na raz.
Tak, peel nie musi się śpieszyć, wystarczy, że pójdzie do spowiedzi i może od nowa próbować pokochać drugiego człowieka:))
Czyli sam nie jest winny - odpowiedzialna za obecny stan rzeczy jest ludzkość.
Ciekawy wiersz - bardzo!

[ble]

Wciąż istnieje pokusa, by mówić
zrozumiałym językiem.

I otóż to! Al, pozdrawiam

[Alek Osiński]

a tak, pokusa matką z powołania...

Dzięki za komentarze:)

[ble]

wciąż istnieje pokusa, zeby wyjaśniać niewyjaśnione, pisać.