*** (Jakiś gest... )

[ble]

* * *


Jakiś gest, zapach, cień niejasnego,
żeby można było napisać pierwsze zdanie;
krótki list na latawcu. W sierpniu

chwytam się pajęczyn, skosem w niebo, hen;
słowo hen wyraziście znakuje odległość.
Jest tam, gdzie deszcz zmywa litery
i nieodczytane myśli otwierają stratosferę
możliwości.

Podkładam sens pod rozmiary plamy.

[lczerwosz]

żeby można było napisać pierwsze zdanie;

czy jest trudność napisania pierwszego zdania? U mnie - jak najbardziej.

W sierpniu

A dlaczego w sierpniu. Bo lato? Bo właśnie jest sierpień?

Jakiś gest, zapach, cień niejasnego,

To jest ta niedefiniowalność możliwa do określenia, przybliżenia tylko poezją. Wiadomo, że nienazwane właściwie nie istnieje. A jednak czujemy.
Tak sobie wyobraziłem linijkę i deskę kreślarską i stare techniki rysowania, tusz, piórko, rapidograf (to już nowoczesność). Kreślenie planów. Przyszłość. Ale plama.
Ale

Podkładam sens pod rozmiary plamy.

To z drugiej strony nowa przestrzeń. Zobaczyć syntetycznym wzrokiem, zawsze w plamie mieści się nowe coś.

[Alek Osiński]

Pierwsze zdanie jest ponoć najlepsze;)

w pierwszej chwili "stratosfera możliwości" zabrzmiała trochę zbyt
popularno-naukowo, ale jeśli przeczytać jako strato-sfera możliwości
nabiera wiele dodatkowego sensu i jeszcze, Olu, dodatkowo plami
sensem...

słowo hen wyraziście znakuje odległość.
Jest tam, gdzie deszcz zmywa litery

bardzo dobre - deszcz zmywa a kury wydziobują

[ble]

Iczerwosz - bardzo dziękuję za dokładną analizę. W sierpniu, bo koniec tego miesiąca to już babie lato, fruwające pajączki, ich nitki. A w kwestii pierwszego zdania - jest b. ważne, może najważniejsze. Byłam kiedyś na spotkaniu z R. Kapuścińskim, opowiadał jak trudno mu było zacząć pisać "Cesarza". Otworzyło go zdanie "Cesarz miał pieska".

Al, dzięki za słowo. Sierpień działa na mnie zawsze odlotowo w swojej drugiej połowie, również wrzesień, jeśli jest słoneczny. Co roku, niezmiennie, przeczuwam tajemnice, sprawy nienazwane, z resztą takie są właśnie najpiękniejsze. Deszcz zmyje, kura wydziobie - to ładne.

[haiker]

Jakiś gest, zapach, cień niejasnego - bardziej banalnie i wprost nie dało się napisać?

skosem w niebo, hen;
słowo hen wyraziście znakuje odległość.

To prawda - wyrazistość jest tego cechą. Podobnie jak określenie ni to ilości, ni odległości "od chuja". Według pewnego suchara jest to odległość "od palmy w pizdu".
Ale tu pojawia się po raz pierwszy istotny przedmiot, który nabierze cechy podmiotu.

Deszcz zmywający litery to znów banalność, walcząca o zwycięstwo ze stratosferą możliwości.

Na końcu jest perła, od której trzeba było zacząć:

Podkładam sens pod rozmiary plamy

Tytuł mógłby być bardziej konkretny - np. szybownik spogląda w niebo albo szybowce, latawce, wiatr.

[Gloinnen]

Jakiś gest, zapach, cień niejasnego - bardziej banalnie i wprost nie dało się napisać?

Czy pewne słowa to żołnierze wyklęci?

[haiker]

Jakiś gest, zapach, cień niejasnego - bardziej banalnie i wprost nie dało się napisać?

Czy pewne słowa to żołnierze wyklęci?

Ponownie próbujesz nadać inne znaczenie cytowanemu komentarzowi. Podpowiem - nie słowa jako takie, ale sposób w jaki są wykorzystywane. Przeczytaj jeszcze raz komentarz i zastanów się, czy tam chodzi o słowa, czy o ich zespół. Dla ułatwienia:

Prestidigitatorium, bukiet, penumbra sfumatu - taki sam banał niebanalnymi słowami.

[iTuiTam]

Jakiś gest, zapach, cień niejasnego,
...
Podkładam sens pod rozmiary plamy.

Ostatni wers naniżę na sznurek 'perełkowy'.
Każda plama, no może prawie każda, coś przypomina lub, dzięki barwie, nasuwa skojarzenia, sensy.

Zastanawiam się nad otwierającym: Jakiś.
Dalej używasz określenia: niejasny. Jakiś, jako nieokreślony, również niesie w sobie semantyczną niejasność. Ale, zawsze jest ale, jeżeli przemyślałaś wszystkie za i przeciw tego 'jakiś', to przyjmuję zapis.
Bądź co bądź ten zaimek otwiera wiersz i przez to ma dużą wagę. Połączenie 'jakiś' z hen uwydatnia znaczenie pierwszego.

Zamiast: jakiś czytam: jeden, albo pomijam. Taka sugestia.

[Gloinnen]

Podpowiem - nie słowa jako takie, ale sposób w jaki są wykorzystywane.

Tu się z Tobą zgodzę, ale tylko tutaj. Bo wychodząc ze słusznych założeń, potykasz się właśnie o to, co na pierwszy rzut oka wydaje się skądś znajome. A może jednak nie jest?

Posiłkując się Kantem stwierdzę, że widzisz przedstawienie, a nie widzisz rzeczy. Jakby słowa i osobiste do nich idiosynkrazje przesłaniały Ci dalszy widok.

[eka]

Wiersz jak list na latawcu

Jest tam, gdzie deszcz zmywa litery
i nieodczytane myśli otwierają stratosferę
możliwości.

Uprościłabym:

Jest tam, gdzie deszcz otwiera.

Pozdrawiam.