Spłowiały mrok

[Gajka]

co widzi człowiek
gdy mętnieją źrenice
obłęd i wiatr rozsiewa
splamiona wyobraźnia

przyszpilił wzrokiem
blady strach
niebieskooka otchłań
zastygła z przerażenia

pewnie z życiem stoczył bój
bo twarz upstrzona chora
oczy na wylot
przeszyły niebo


15.12.2013

http://beksinski.dmochowskigallery.net/ ... icture=266

[Bożena]

co widzi człowiek
gdy mętnieją źrenice

- kto to wie też się zastanawiam

pewnie z życiem stoczył bój
bo twarz upstrzona chora
oczy
co na wylot

przeszyły niebo

- wywaliłabym- pewnie i bo

z życiem stoczył bój
twarz upstrzona chora
oczy na wylot

przeszyły niebo- tak sobie ja zatrzymałaś Gajko- serdecznie pozdrawiam

[Fałszerz komunikatów]

blady strach
niebieskooka otchłań
kłuje z przerażenia

co widzi człowiek
gdy mętnieją źrenice - albo blady strach, albo te żrenice Zostawiłbym drugą strofę i to dwie pierwsze linijki. Kłucie z przerażenia - czy przerażenie kłuje? Miałaś na myśli chore serce?

pewnie z życiem stoczył bój
bo twarz upstrzona chora
oczy
co na wylot - zostawiłbym -

pewnie stoczył bój z życiem
oczy na wylot przeszyły niebo

Nie wiem co chciałaś przekazać w tytule. Nie pasuje mi do reszty.

Wiersz czytam tak:

Dojrzały

stoczył życiowy bój

co widzi
przez mętniejące źrenice

które przeszywają niebo

[coobus]

pewnie z życiem stoczył bój

Nawet na pewno. Wszyscy tak mamy. Mnie to nie zniechęca, chętnie jeszcze powalczę.
za wymowę wiersza.

[Gajka]

co widzi człowiek
gdy mętnieją źrenice

- kto to wie też się zastanawiam

pewnie z życiem stoczył bój
bo twarz upstrzona chora
oczy
co na wylot

przeszyły niebo

- wywaliłabym- pewnie i bo

z życiem stoczył bój
twarz upstrzona chora
oczy na wylot

przeszyły niebo- tak sobie ja zatrzymałaś Gajko- serdecznie pozdrawiam

Dziękuję Bożenko za podpowiedź ,coś wykombinuję

Dodano -- 24 sie 2014, 22:50 --

blady strach
niebieskooka otchłań
kłuje z przerażenia

co widzi człowiek
gdy mętnieją źrenice - albo blady strach, albo te żrenice Zostawiłbym drugą strofę i to dwie pierwsze linijki. Kłucie z przerażenia - czy przerażenie kłuje? Miałaś na myśli chore serce?

pewnie z życiem stoczył bój
bo twarz upstrzona chora
oczy
co na wylot - zostawiłbym -

pewnie stoczył bój z życiem
oczy na wylot przeszyły niebo

Nie wiem co chciałaś przekazać w tytule. Nie pasuje mi do reszty.

Wiersz czytam tak:

Dojrzały

stoczył życiowy bój

co widzi
przez mętniejące źrenice

które przeszywają niebo

Fałszerzu jeszcze przetrawię ów fierszyk Dziękuję

Dodano -- 24 sie 2014, 22:51 --

pewnie z życiem stoczył bój

Nawet na pewno. Wszyscy tak mamy. Mnie to nie zniechęca, chętnie jeszcze powalczę.
za wymowę wiersza.

Coobi dziękuję i to jest sedno

[haiker]

Wiersz o momencie śmierci.

Spłowiały mrok bliskie pleonazmowi, bo w mroku i kurza ślepota, i przełączenie się z czopków na pręciki. Zatem wystarczy albo mrok, albo spłowienie. Ewentualnie wykorzystanie np. tytułu serialu Strefa mroku.

W pierwszej przyszpilenie to oczywiście znieruchomienie, możliwe, że z elementem szpilkowatych źrenic, ale to jest byłoby bez sensu, bo w momencie umierania źrenice raczej rozszerzają się. W przypadku błękitnej tęczówki oko wydaje się rzeczywiście głębsze.

W drugiej właściwie brak wyraźnego dodatku względem pierwszej, a na to, by potraktować to jako artystyczny es-flores to za mało.

W trzeciej nawiązanie do powiedzenia Lincolna, że człowiek zapracowuje całym swoim życiem na wygląd swojej twarzy. To przeszycie nieba na wylot - no, monumentalne zanadto, zwłaszcza w odniesieniu do linkowanego obrazu, gdzie cała maska-twarz pozostaje bardzo na ziemi.

[Gajka]

Wiersz o momencie śmierci.

Spłowiały mrok bliskie pleonazmowi, bo w mroku i kurza ślepota, i przełączenie się z czopków na pręciki. Zatem wystarczy albo mrok, albo spłowienie. Ewentualnie wykorzystanie np. tytułu serialu Strefa mroku.

W pierwszej przyszpilenie to oczywiście znieruchomienie, możliwe, że z elementem szpilkowatych źrenic, ale to jest byłoby bez sensu, bo w momencie umierania źrenice raczej rozszerzają się. W przypadku błękitnej tęczówki oko wydaje się rzeczywiście głębsze.

W drugiej właściwie brak wyraźnego dodatku względem pierwszej, a na to, by potraktować to jako artystyczny es-flores to za mało.

W trzeciej nawiązanie do powiedzenia Lincolna, że człowiek zapracowuje całym swoim życiem na wygląd swojej twarzy. To przeszycie nieba na wylot - no, monumentalne zanadto, zwłaszcza w odniesieniu do linkowanego obrazu, gdzie cała maska-twarz pozostaje bardzo na ziemi.

Spłowiały mrok - mimo iż jest bardzo blisko pleonazmu, nim nie jest
Widzisz haiker, moja wyobraźnia tak odbiera ów obraz i wcale nie miałam na myśli śmierci .
Dziękuję i pozdrawiam

[karolek]

.

[anastazja]

Oddajesz slowem obrazy i robisz to dobrze Gaju.

[Hosanna]

Bardzo ważny jest tu załączony obraz
dopiero z nim wiersz stanowi całość

można się zastanawiać czy to w ogóle człowiek
czy nie jakaś tylko maska

może pośmiertna

oczy mętne a jednak zachowują przeszywający niebo błękit
twarz upstrzona chora
bo się rozpada
może to robaki wiją się pracowicie jedząc
ale odczuwam to jako zasłużony rozpad niosący spokój

ale nie widzę w twarzy przerażenia
raczej zadowolenie
prowadzą ku tej interpretacji usta prawie uśmiechnięte

Bardzo dziękuję za wspólną piękna przygodę z obrazem
głównym celem sztuki jest według mnie inspiracja