Na porębie

[misza]

Po bruzdach kory, wiersz nienapisany,
popłynął smugą brunatnej żywicy.
Poczułem słowa, gdy dotknąłem rany
drzewa, bo przecież bólu nie wykrzyczy.

Stos ciągle pachniał sokiem pełnym lata,
dziwiąc się nagle odkrytą przestrzenią,
na której dawny krajobraz się zatarł.
Tylko mech przetrwał i usychał, drzemiąc.

Wśród twardych gnatów wyrwanych korzeni,
fruwały osy szukające gniazda.
Świat przestał istnieć. Pejzaż się odmienił,
nowy się rodził i ciągle rozrastał.

W jamach wykrotów jeszcze dogasały
milczące duchy wyciętego lasu.
Lekki wiatr, cicho, po trawach i białych
krwawnikach , wolno przechadzać się zaczął.

Już nie odnajdę dobrze znanych ścieżek.
Zostały ślady opon ciężkich maszyn
i zryta ziemia. Wkrótce nie uwierzę,
że kiedyś mogło być całkiem inaczej.

[eka]

Wkrótce nie uwierzę,
że kiedyś mogło być całkiem inaczej.

Przejmujący wiersz, świetnie napisany. Miałam zupełnie niedawno identyczne obserwacje i wnioski. Tyle, że nie potrafiłabym tak lirycznie ich ująć.
Bardzo Ci dziękuję za możliwość przeczytania Twojego wiersza.
Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Dotknąłem rany zapisanej w słowach twoich Miszko. A twoja poetyka sprawia że to dotkliwy dotyk .
Raduje się moje serce że ktoś pisze takie wiersze w takich tematach i klimatach .
Podziwiam szczerze .

Z uznaniem L.G.

[misza]

Eko
Niezmiernie miłe sercu Miszy twoje słowa.
Dziękuję za nie oraz za czytanie

Leo

Obaj wiemy, że nasze światy nieodległe.
Dzięki

[skaranie boskie]

Poczułem słowa, gdy dotknąłem rany
drzewa, bo przecież bólu nie wykrzyczy.

Rewelacyjne!

Już nie odnajdę dobrze znanych ścieżek.
Zostały ślady opon ciężkich maszyn
i zryta ziemia. Wkrótce nie uwierzę,
że kiedyś mogło być całkiem inaczej.

Tak, Miszo.
Świat się zmienia na naszych oczach.
I najgorsze w tym, że nie zmienia się na lepsze.
Trzeba przeżyć niejeden las, żeby zrozumieć, jak bardzo był dla nas ważny, jak wiele nas z nim łączy.
I niejednego człowieka trzeba przeżyć, żeby zrozumieć...
Przypomniała mi się piosenka Boba Dylana Blowin' i the wind, z unoszoną przez wiar odpowiedzią na pytanie:
How many roads must a man walk down
before you call him a man?
Miszo, to naprawdę świetny wiersz.
Moim zdaniem jeden z twoich najlepszych.

[Ewa Włodek]

wyrąb lasu. I usilna praca nad "wyrąbywaniem" pewnych wartości z nas, ludzi. tak ja to widzę, Miszko, jak alegorię. Bardzo w moim guście...

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Liliana]

poruszyłeś bardzo bolesny temat, Miszka,
ile to piękna ginie na naszych oczach, łzy się same cisną,

pozdrawiam

[misza]

Fioletowa Małpo,

Przypomniałeś mi o piosenkach Boba Dylana.
Musiałem sobie posłuchać

Ewo,

alegorycznie i dosłownie
- bardzo blisko siebie.
Pozdrawiam

Liliano,

pięknie napisałaś.
Z pozdrowieniami

[januszek]

pewnie będzie kolejny odcinek autostrady ,,, , oczywiście płatnej = opłacalnej
ale lasu żal.

[nienażarty]

Po bruzdach kory, wiersz nienapisany,
popłynął smugą brunatnej żywicy.
Poczułem słowa, gdy dotknąłem rany
drzewa, bo przecież bólu nie wykrzyczy.

Stos ciągle pachniał sokiem pełnym lata,
dziwiąc się nagle odkrytą przestrzenią,
na której dawny krajobraz się zatarł.
Tylko mech przetrwał i usychał, drzemiąc.

Wśród twardych gnatów wyrwanych korzeni,
fruwały osy szukające gniazda.
Świat przestał istnieć. Pejzaż się odmienił,
nowy się rodził i ciągle rozrastał.

W jamach wykrotów jeszcze dogasały
milczące duchy wyciętego lasu.
Lekki wiatr, cicho, po trawach i białych
krwawnikach , wolno przechadzać się zaczął.

Już nie odnajdę dobrze znanych ścieżek.
Zostały ślady opon ciężkich maszyn
i zryta ziemia. Wkrótce nie uwierzę,
że kiedyś mogło być całkiem inaczej.

może po latach, coś sobie przypomnę:
co w ustach starca zabrzmi niczym bajka,
będę opisywał jak jakąś ikonę
gdy mi nie uwierzą wyciągnę pendriv`a

i port usb w szpargałach odszukam
jeszcze peceta postaram się dobrać
sprzęt stary z nowym stworzy taki układ
by w przestrzeni powstał laserowy obraz

zda się że żyją krwawniki na łące
bzykają osy i nie tylko one
a nagle krzyk wrzask bo żądło kujące
zniweczyło nastrój i sielanki koniec

zaś wścibskie mrówki włażąc gdzie nie trzeba
przegnały chętnych na powietrzu doznań
znów cisza spokój ptaszek na tle nieba
czyżby szukał gniazda gdzie podziubać można



pozdrawiam