nie możesz wiedzieć

[marta zoja]

nie wiesz dlaczego płaczę

gubię się w nie wiem
i może bez dna
zaplątałam paciorki różańca

chwile zamieniłam w lata
a biel prawdy w czerwień
niezmywalnej szminki

powycinałam twarze fotografii
tworząc montaż nieistnienia
szczęściu dodając kilka westchnień

tak ciepło okrywałeś słowami
i nagle zabrałeś wszystko
ulotnością zdarzeń

czuję się odpowiedzialna
za to co dzieje się w samotni
przyjaciele poczekają na lepsze

czasy

[Gloinnen]

przyjaciele poczekają na lepsze

czasy

Prawdziwa, przekonująca pointa. Właściwie mówi wszystko, cała reszta w tym wierszu (płacz, itp. rekwizyty) wydają się zbędne. Moment, w którym człowiek "z wyboru" wycofuje się do samotni, musi być momentem trudnym i bolesnym. Tak więc wystarczy do zbudowania dramatyzmu. Nie trzeba już opisywać:

tak ciepło okrywałeś słowami
i nagle zabrałeś wszystko
ulotnością zdarzeń

Takie wpisy bardziej pasują na blog nieszczęśliwie zakochanej nastolatki.

szczęściu dodając kilka westchnień

Jak wyżej. Przeładowane negatywną egzaltacją.

chwile zamieniłam w lata
a biel prawdy w czerwień
niezmywalnej szminki

A to dla odmiany dobra metafora, bo wskazuje napiętnowanie cierpieniem, odebrane tak po kobiecemu. Jakby peelka w swój ból się stroiła, przyozdabiała się nim, odprawiała swój rytuał, bo tylko to jej pozostało.

powycinałam twarze fotografii
tworząc montaż nieistnienia

Te dopełniacze źle brzmią.

Sugeruję zmienić na:

powycinałam twarze z fotografii
tworząc montaż który nie istnieje

Ogólnie wiersz jest taką mieszanką fragmentów niezłych i słabych. "Schody" zaczynają się wtedy, gdy próbujesz brnąć w różne "cierpienia, westchnienia, itp." Ta warstwa akurat powinna być, według mnie, w wierszu zmyślnie ukryta.

Pozdrawiam,


Glo.

[haiker]

Co to znaczy "zaplątać paciorki różańca" w świetle bez dna?

Wiersz co do treści typowy dla egzaltacji nastolatki a dla formy - bo ja wiem, cyzelatora słów?

Bo taki np. fragment:

powycinałam twarze fotografii
tworząc montaż nieistnienia
szczęściu dodając kilka westchnień

on jest drętwy, drewniany jak proteza (zwłaszcza środkowa linijka, dodatkowo nadsłowna), a powinien być sprawny jak oryginalna kończyna.

Ale w tym fragmencie jest istota tego wiersza (nie te samotnie, nie te nie możesz wiedzieć czy płaczę).

Może coś w kierunku
powycinałam twarze z fotografii (koniecznie w 1 os.!, ale można zrezygnować ze słowa "fotografii").
tworzę kolaż szczęścia (nadal w stylistyce wiersza, ale złamane)
dodając westchnienia (jeśli już musi być to "westchnienie")

Sam wiersz nie wskazuje na zły stan peel, a to ze względu na czuję się odpowiedzialna.

[eka]

Marto, jest o wiele lepiej. Moim skromnym zdaniem idziesz w dobrą stronę.

[Hosanna]

wspaniały wiersz którym będzie się delektować każdy empata
a poczekają nie tylko przyjaciele
bo tak to jest z zimą
trudno przetrwać

lecz któż oprze się wiośnie ?

a ona przyjdzie
nie tylko do gwarnego domu
lecz do samotni

Jung wybudował sobie (i chyba nawet sam ?) w ogrodzie wieżę
wprawdzie żadna kobieta tego nie zrobiła
i być moze dlatego kobiety rodzą dzieci

są stworzone do wspólnoty
tam odnajdują pełnię

czuję szacunek i współczucie przy fragmencie

czuję się odpowiedzialna
za to co dzieje się w samotni

w samotni dzieją się mroczne rzeczy
bo mrok
rodzi słońce
jak w jin i jang

i tzreba też trochę przerazić się rozpadaniem aby bunt
uczynił zdanie ostatni będą pierwszymi
prawdziwym
czyliż nie grzesznikom bliżej cnoty niż świętym


świat jest bardzo złożony
lecz są w nim przyjaciele których zawsze tzreba słuchać BARDZIEJ

[Alek Osiński]

Bardzo ładny wiersz

i jeszcze coś dla złapania oddechu

http://www.youtube.com/watch?v=6QZ_Yl_qo3I

[anastazja]

czuję się odpowiedzialna
za to co dzieje się w samotni
przyjaciele poczekają na lepsze

czasy

- najlepsza Martuniu. U Ciebie zawsze czuję się jak w domu. Całuję

[marta zoja]

Glo, eka, Hosanno Dziekuję za tak wnikliwe obserwacje Pozdrawiam z nie mniejszą wrażliwością MZ

Alku...

http://youtu.be/NlUx8tB40W0

Ana... tak mnie ciepło i troskliwie okrywasz słowami...