Powrót z dna

[Toyer]

Jestem wrakiem błądzącym
po dnie marzeń i nadziei
obrastam w samotność
zieloną od mdłości odtrącania

szukam powierzchni nad którą
zostałem zatopiony od kul wielu
co w szczątkach utkwiły

szalona woda prowadzi w głąb
ale zawsze na przód
przed nią nie ucieknę
nawet nie próbuje
nie da się wygrać z nieuniknionym

chodź można zmienić
spadek w wzlot spodziewany
od chwili do chwili dla chwili

spierają się kapitan ze sternikiem
w którą górę uderzyć
żeby się nie pogrążyć
w odmętach zapomnienia

to co wczoraj było śmiechem
dzisiaj rozpaczą nowych szlaków
bez mapy i tak dopłynę zawsze gdzieś

przemianowany na łódź podwodną
co okrętem być chciała
i jak za dawnym przygód szale
odkrywać nowe lądy pragnie

w mroku widać jednak
promyki upragnione słońca
powierzchnia jest tak blisko
widać już niemal brzytwę

wystarczy tylko chwycić
ostrze łaskawe
cóż że krew tryśnie
kiedyś się zagoi
to wstrętne ja

ognia się też nie boję
wszak woda obecnym żywiołem
leniwa i bez polotu
pamięta nie jeden wir natchnienia

a gdy kiedyś wyłowi mnie
inny zakochany statek
cały podwodny świat zniknie
jak zły sen
i tego pragnę to jest mój cel

[haiker]

Odwaga pisania już jest - teraz jeszcze styl i rzemiosło (oraz poprawność - niektóre wyrazy pisane rozłącznie mają inne znaczenie niż łącznie)

Dla porównania - począwszy od Ody do młodości czy Statku pijanego.

[Henryk VIII]

Witaj Toyer,
nie wiem czy bardziej cieszę się, że cię spotykam po dłuższym milczeniu, czy że Cię czytam! Fajnie...
Ale, ale! - wszak wróćmy do Twego wiersza. Primo: dobry, duo:ciutkę filozoficzny, co b. lubię , tertio: chwilami działa jak trotyl - a to ważne.
Piszesz: "szalona woda prowadzi w głąb
ale zawsze na przód" - jestem bardzo na tak, dalej :" powierzchnia jest tak blisko
widać już niemal brzytwę" - perełka!
Ukłony z sympatią ( starą już chyba...)

H8

[karolek]

Bardzo ciekawa metaforyka - porównujesz samotnego i zgubionego człowieka do zatopionego statku. Nasz los jest wodą, która nas zatapia, pcha do przodu, porywa. Cały wiersz jest ambiwalentny, podmiot stracił nadzieję, ale wciąż ją ma, dopóki żyje.

[Ewa Włodek]

hmmm, poczytałam, przypomniałam sobie tych parę utworów wierszem i prozą, w których człowiek "po przejściach" porównywany jest do statku na rozszalałym morzu, lub do wraku w głębinach i chyba nie jestem zachwycona. Jak na mój gust - za dużo słów, szczególnie, gdy się niektóre powtarzają, i to w bliskim sąsiedztwie (np. ósma cząstka i dwa razy "widać"), no i pointa jakaś taka mało zaskakująca, a właściwie - wyciszająca nastrój.
To do mnie przemówiło:

wystarczy tylko chwycić
ostrze łaskawe
cóż że krew tryśnie
kiedyś się zagoi
to wstrętne ja

bo jest tutaj nawiązanie do walki dwu przeciwników, z których jeden jest uzbrojony, drugi - nie, za to bardzo zdeterminowany, ale wolałabym bez inwersji (ostrze łaskawe).
Oczywiście, nie musisz się zgadzać z moim zdaniem.

pozdrawiam serdecznie
Ewa

[eka]

jestem wrakiem
obrastam w samotność
zieloną

szalona woda prowadzi w głąb
widać już niemal brzytwę

wystarczy tylko chwycić
ostrze łaskawe

ognia się też nie boję

kiedyś wyłowi mnie
zakochany statek

Witaj, Toyer. Tonący brzytwy się chwyta, zatem wybrałam to, co wg mnie pretenduje do ostrza.
Powodzenia w pisaniu, potencjał masz duży.

[Toyer]

Witam czytających:)

-haiker nad stylem i rzemiosłem pracuję cały czas(z różnym skutkiem)
Nie za bardzo rozumiem o co Ci chodzi z tą odą i statkiem

-Henryku zawsze miło Cie widzieć pod moim wierszem:) Cieszę się że się podobało:)

-karolku dobra interpretacja:)

-ewo mam zwyczaj używania zbyt wielu słów. Zdeterminowany tak ale nie do końca o walka chodź pod wodą owszem ale brzytwa ma być ratunkiem chociaż nie bez bolesnym
z inwersją czy bez wiadomo o co chodzi:)

- wyciągnęłaś całą esencje z wiersza:) Jak już pisałem powyżej mam zwyczaj używaniu zbyt wielu słów. Muszę popracować nad kondensacją:) Owszem brzytwa to ostrze:)

Pozdrawiam serdecznie:)