wielkie, białe ptaki

[jacek placek]

Gryzą się poeci wierszem,
walą w zęby słowem -
ktoś zaplątał myśli grzeszne
w rozczochraną głowę.

Wali się poeta pięścią
w pierś obrosłą fałszem.
Nie wiem - mam go nazwać gęsią,
czy opasłym ptakiem...

Co jest bliższe sercu wieszcza
czułego na słowa?
Czy, gdy wszystkich już wymiesza,
odpocznie mu głowa?

[em_]

Eh..
zrobiłabym coś tylko z - gęsią czy opasłym ptakiem - bo gęś i ptak to jakby to samo

[skaranie boskie]

zrobiłabym coś tylko z - gęsią czy opasłym ptakiem - bo gęś i ptak to jakby to samo

A wiesz, Em_, że chyba wiem, dlaczego Jacek Placek rozgraniczył te dwa pojęcia.
Kiedyś, przed laty, oglądałem jakiś komediowy serial w bawarskiej telewizji. Występowała w nim m. in. para ludzi w średnim wieku. On, chuderlak, ona kobieta słusznej postawy, choć już mniej słusznego rozumu. Ten pan zawsze się zwracał do swojej małżonki per "wielki, biały ptak". Zapytany, dlaczego tak, odpowiedział, że przecież nie będzie mówił na nią "głupia gęś". Z tym mi się skojarzył wiersz Jacka. Może oglądaliśmy te same filmy, bo - o ile wiem - nadaje on z Bawarii właśnie.