Erozja

[Marcin Sztelak]

Dręczące kołysanki zbierają się w tak zwanych kącikach
oczu, ust, pokoju, szuflad.
Już nie mówimy sobie dobranoc,
chyba że przez niedomówienie.

Wszystkie inne banały i wypełnienia braków
śnią się z samozaparciem godnym
lepszej sprawy.

Dla uspokojenia strzepuję okruszki wspólnego życia
z obrusu, ty robisz to samo z niewyprasowaną bluzką.
Na pocieszenie: wszystko wietrzeje.

Tylko zegarki chodzą odrobinę wolniej,
szczególnie po zmroku.

[eka]

Ma się wrażenie deju vu... gdzieś to kiedyś się czytało, wielokrotnie przerabiało motywy okruszków na stole, banałów, zegarków wolniejszych o emocje.
Technicznie wiersz bez zarzutu, ale nie przekonuje. Brak świeżości.
Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Tym razem zgodzę się z Eką, że brak świeżości, wtórność metafor nie dodaje uroku.
Więc tym razem się nie zachwycam.

[Fałszerz komunikatów]

Trochę za mało poruszający fragment z życia rodzinnego.
"dręczące kołysanki" nie brzmią zachwycająco - zbyt oczywiste zestawienie słów w zaistniałej sytuacji.
Trochę za mało Sztelaka w Sztelaku w tym wierszu

[Marcin Sztelak]

I to świadczy o miałkości polskiej poezji bo takim wierszami zdobywa się nagrody...

[eka]

I to świadczy o miałkości polskiej poezji bo takim wierszami zdobywa się nagrody...

... wszelki duch poezję chwali, ożeż - doczekałam się komentarza Marcina! Super.
Wiesz co, muszę częściej krytykować wiersze, które zbierają laury na konkursach
Miło mi, eka jestem.


Marcin, są trzy możliwości: albo nie znam się zupełnie, albo szanowne jury ma inny gust czytelniczy, albo konkurencja była o poziom niżej.
Jakby nie było, gratuluję zwycięstwa.