Śmiertelność złotych liści

[coobus]

Zrozumiał dnia pewnego,
że to już jego miesiąc,
obsunął się z gałęzi
w stalowe zimne szpony,

skrzydlatym soplem zawisł,
słoneczną iskrę krzesząc,
a potem gasł powoli
na kracie przyczajony.

I trwało to czas jakiś,
nim wiatr się z góry stoczył,
by dalszą drogę wskazać
i zamknąć za nim bramy,

by mógł zrozumieć wyrok,
co wcale nie wyrokiem,
jesienią tylko ledwie,
snem sadów posiwiałych.

Wytopił duszę złotą
w tyglu parkowych ścieżek,
a miał być nieśmiertelnym...

Zasypiał,
ciągle wierząc.

[Malwina]

zapowiadało się tak pięknie
a jednak przyszedł dzień pechowy
słońce nie grzało już jak dawniej
kolory zbrzydły były płowe

podjęto zatem rezolucję
nie ma co czekać idzie jesień
robi się chłodno nieciekawie
wiatr coraz gorsze wieści niesie

może spróbujmy zmienić miejsce
pofruńmy razem gdzieś w nieznane
ja pomyślały tak zrobiły
i stąd posiały pewien zamęt

drzewa już nagie rozebrane
patrzą i nie chcą w fakty wierzyć
u stóp złocisty gruby dywan
nawet nie fruwa tylko leży

Smutne, ale nieuchronne, podziwiam liście, za odwagę:)

[anastazja]

Opadamy jak liście... smutnie i pięknie.

[em_]

Ładnie,
przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Pośniłem snem sadów posiwiałych.

Przecudnie - i pomysł i wykonanie .

Z uszanowaniem L.G.

[coobus]

u stóp złocisty gruby dywan
nawet nie fruwa tylko leży

Jesienne złote dywany potrafią czasami latać. Ładny wiersz, Malwinko. Żegnamy strofami odchodzącą jesień.

Ana, em_, Leo - dziękuję za wspólny jesienny spacer.

Wiersz napisany do fotografii Magdy M. Inspirującej. Po fotografie Magdy sięgam od lat, to jej zdjęcia zdobią okładki moich tomików. Bo warte są tego

[Gajka]

Coobi, piękna ekfraza-jesienna nostalgia

[Gloinnen]

Podoba mi się to pochylenie nad jesiennym liściem i pomysł, aby wiersz oprzeć na jego personifikacji. Czytelnik może się zresztą sam utożsamić z podmiotem Twojego wiersza, bo przecież refleksja o przemijaniu dotyczy każdego z nas.

Przeszkadza mi jedno:

liściastym soplem zawisł,

Piszesz o liściu. Domyślnie cały czas wskazujesz na niego, jako na peela. Więc określenie "liściasty" jest w pewnym sensie tautologiczne. Zamieniłabym ten epitet na inny, np. "skrzydlaty"...

Pozdrawiam,


Glo.

[iTuiTam]

...
by mógł zrozumieć wyrok,
co wcale nie wyrokiem,
jesienią tylko ledwie,
snem sadów posiwiałych.
...

Jesienny nastrój na wagę złotego liścia.

Budujesz - jak zawsze - klimat, wykorzystując drobiazg.

[coobus]

określenie "liściasty" jest w pewnym sensie tautologiczne. Zamieniłabym ten epitet na inny, np. "skrzydlaty"...

Masz rację, wiersz kuleje w tym miejscu. Skorzystam z podpowiedzianego słowa, rzeczywiście pasuje - wprowadzam zmianę. Dziękuję

Gajka, Ela - pozdrawiam wciąż jeszcze jesiennie.