w zasięgu

[she]

człowieku
ze źrenicami jak mielizny wyblakłych lagun
nie patrz na mnie nigdy
tak monochromatycznie
chcę tylko odważnie stawiać stopy

nic więcej

[eka]

W zasięgu spłowiałego, monochromatycznego spojrzenia traci się rozpęd, siłę woli. Obezwładnia nijakość, brak perspektywy głębi.
Wiesz, mam takiego szefa. Wyć się chce.
Ale Ty pewnie o zupełnie innej relacji.
Zatrzymał mnie ten metaforyczny opis sytuacji i charakterystyka.

[witek kiejrys]

Brzmi jak epitafium.

[anastazja]

O,o! Toć, to mój, były szef. Brrr, nie chcę myśleć o nim. Wiersz mi się podoba. Pozdrawiam.

[she]

Dzięki serdeczne Wam za poczytanie

Eka, Anastazjo - ale oczywiście, może to być i szef Początek tekstu: "człowieku" miał dać wypowiedzi charakter uniwersalny, więc to od czytelnika zależy kogo zobaczy.

Witku - zdziwiłam się, ale być może klimat tekstu nasuwa takie wrażenie. To coś jak... "przechodniu..."

Pozdrowienia:)

[zimny grog]

Dla mnie jest o wścibstwie i zbyt pochopnym osądzaniu bez próby zadania sobie trudu zrozumienia osoby osądzanej.
Jest też, o zachowaniu własnego indywidualizmu, jak też prawa do intymności. Nie wiem czy trafnie, ale tak mi się odebrało przekaz. Pozdrawiam

[witek kiejrys]

Nie powiedziałem, że to źle. Takie odniosłem wrażenie.
Ostatnio zaczytywałem się w niezwykle dowcipnych epitafiach,
m.in. także Wisławy, stąd może skojarzenia.

hej!

[Alek Osiński]

ja mam akurat mieszane uczucia, z jednej strony fajny poetycki język,
ale z drugiej brzmi trochę jak oświadczenie, deklaracja, brak w wierszu
nawiązania dialogu, spojrzenia z innej strony, a to akurat
lubię najbardziej...

Pozdrawiam

[she]

Grogu, o pochopnym osądzaniu - jak najbardziej Cieszę się, że tak odczytałeś.

Witku, wszystko w porządku. Twoje spostrzeżenia zaciekawiły mnie, dziękuję za odwiedziny.

Alku, tak. Ale tutaj żadnego dialogu, w moim zamiarze, być nie miało Chciałam, by to zabrzmiało odważnie i kategorycznie