Kołysanka dla pokaleczonych kobiet

[Ewa Włodek]

Ewa Włodek pisze:
coobus pisze:
Takie przypadki się zdarzają. Na większą skalę dochodzi do tego w Iranie, choćby Teheran kilka tygodni temu. Kara wymierzana niepokornym kobietom. Być może do tego nawiązujesz w wierszu, Ewo.

nie, Coob, nie do tego bezpośrednio. Mnie chodziło raczej o bliższą "geografię". I nie o okaleczenia fizyczne, lecz o obrażenia psychiczne, po traumie...
Ewa Włodek pisze:
dlaczego - co, Leszku?
już nic

aha...

Dotyka bólem niesamowicie

to dobrze, Anastazjo, bo o to mi chodziło...

Miałam podobne skojarzenia, co coobus - z tzw. morderstwami honorowymi włącznie.

myślę, Glo, że choć pisząc miałam na myśli okaleczenie psychiczne, to okaleczenie fizyczne, jakie by nie było, tez może się "zmieścić", bo też jest traumą, jak diabli...

A do mnie na równi z treścią trafiła forma.
Układ wersów, rymy, włącznie z wewnętrznymi, przeplatanie różnej konwencji rymowej.

ooo, Skaranie! I tymi Twoimi słowy ucieszyłeś mnie, że hej! Wiesz, że ja sobie lubię "innowacje formalne" czasem wprowadzić, więc tym bardziej radam, że dostrzegłeś i uznałeś za warte odnotowania...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że jesteście, że poczytaliście i podzieliliście się ze mną Swoimi uwagami w przedmiocie. Moc najlepszego dla was w tym Nowym, który się nam właśnie zaczął...
i uśmiechy...
Ewa

[iTuiTam]

...
Rylec pod czaszką - zgrzyt - od wewnątrz rysy rzeźbi.
Struna na gardle. Skrzek. Pamięć umiera w bólu.
W kotle czarownic - wrze, lęże się homunkulus,
to stara-nowa ty. Już nigdy nie uwierzysz…

Wiersz syczy kwasem. Udało Ci się, Ewo pokazać horror nie dla horroru, ale dla tego, co potem.

(Od kilku miesięcy odwiedzam stronę My Stealthy Freedom. Piszą na niej przede wszystkim Iranki, piszą m.in. o przypadkach takich, jak w Twoim wierszu...
Okaleczone najpierw fizycznie a później psychicznie walczą o siebie wśród tłumu nietolerancyjnych, okrutnych ludzi.)

[Liliana]

tyle się zmieniło na świecie, a kobiety jak cierpiały tak cierpią,
przejmujący wiersz, Ewuś,

serdeczności

[atoja]

Niesamowity... emocje , którym potrzeba przestrzeni i krzyku aż do bólu ...
Dobrego 2015 roku Ewo

[alchemik]

Zacznę od formy.
Jest świetna z tym rytmem następujących okaleczeń.

Niestety, to kobiety padają ofiarami mordów i gwałtów.
Bardzo rzadko się zdarzają masowe morderczynie załatwiające facetów.
Chyba że zemsta, ucięcie jaj.

Ale ty w tym horrorze ukryłaś po prostu podrzędną i przedmiotową rolę kobiet w naszym świecie.
Lepiej zostać wiedźmą, czarownicą, której się boją.

Chociaż tego homunkulusa też czytam chwilami jako rozwijający się płód ofiary gwałtu.

To mocny wiersz i wcale nie przesadzony.

[Leon Gutner]

Po raz drugi .
Ewa w moich ulubionych formach i klimatach .

Z czystą przyjemnością L.G.

[Ewa Włodek]

Ewa Włodek pisze:
...
Rylec pod czaszką - zgrzyt - od wewnątrz rysy rzeźbi.
Struna na gardle. Skrzek. Pamięć umiera w bólu.
W kotle czarownic - wrze, lęże się homunkulus,
to stara-nowa ty. Już nigdy nie uwierzysz…

Wiersz syczy kwasem. Udało Ci się, Ewo pokazać horror nie dla horroru, ale dla tego, co potem.

och, Elu, ja pisząc ten wiersz miałam "w oczach" a i w myśli bliską mi młoda kobietę, której się trafiło okaleczenie emocjonalne. Patrzyłam na Nią, na Jej buzię, zmienioną od wewnętrznego cierpienia, i układały mi się - słowa. Cóż, rany na ciele bolą tak samo, jak rany na duszy, a blizny - zmieniają...
Ale dramaty kobiet z Bliskiego i dalekiego Wschodu, kaleczonych "kulturowo" - to prawdziwy horror. Dobrze, że się nareszcie o tym mówi, i może dobrze, że mój wiersz wywołuje i ten problem...

tyle się zmieniło na świecie, a kobiety jak cierpiały tak cierpią,

och, Lili, bo na świecie tylko cierpienie jest wieczne...

emocje , którym potrzeba przestrzeni i krzyku aż do bólu ...

ano, właśnie, Atojo, ano właśnie...

Zacznę od formy.
Jest świetna z tym rytmem następujących okaleczeń.

dziękuję, Alchemiku, ta eskalacja - to plan, który się powiódł, skoro dostrzegłeś...

Ale ty w tym horrorze ukryłaś po prostu podrzędną i przedmiotową rolę kobiet w naszym świecie.
Lepiej zostać wiedźmą, czarownicą, której się boją.

jest przedmiotowa rola, fakt, i zdarza się, że i wiedźma oraz czarownica zostanie potraktowana przedmiotowo, wystarczy, że trafi na gorsza wiedźmę i czarownicę, wierzaj mi, ale to taka dygresja, wskazująca, że na każdego mistrza jest czempion i nikt nie jest absolutnie odporny na ciosy. Zaś zranić może najdotkliwiej cios od kogoś, po kim się zupełnie takiej akcji nie spodziewamy. I o tym jest moje słowo - moja peelka zaufała, po prostu, zaufała, nie ona jedna i nie ona jedna ma za to zaufanie, co ma...

Chociaż tego homunkulusa też czytam chwilami jako rozwijający się płód ofiary gwałtu.

no, można, jak najbardziej, ale ja tutaj go "wykisiłam" jako metaforę zmiany emocjonalnej, duchowej, osobowościowej w skutek traumy....

Ewa w moich ulubionych formach i klimatach

och, Leonie, a ja myślałam, że Ty nie bardzo takie okropieństwa poważasz...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że jesteście, że poczytaliście (tym bardziej, że wiersz nie jest z tych miłych) i podzieliliście się ze mną Swoimi refleksjami...
całą masę dobrego jeszcze Noworocznie do Was posyłam...
Ewa

[Nalka31]

W głąb międzyżebrza - sztych. Skraj nieba - piekła skrajem.
Brakuje sił, by wyć. Więc wrzask. I szloch. I bezgłos.

Ciekawie i mocno napisane Ewo. Chociaż z tresci nasuwa się również przemoc fizyczna, to z tych dwóch wersów bardziej przemawia do mnie obraz kobiety, którą bardziej dotknęło cierpienie psychiczne. Zostawiło w niej ślad. Może właśnie dlatego, że sama spotkałam się niedawno z dziewczyną, ofiarą przemocy domowej. Takie doświadczenia na długo zostają w pamięci, na tyle silne, że nawet próbuje zepchnąć je na skraj zapomnieć. Tym bardziej jeśli coś nas boli, to niejedna osoba odczuła to jak pchnięcie nożem.

Pozdrawiam.

[em_]

Silny przekaz.
Pięknie.

[EdwardSkwarcan]

Podziwiam Ewo.
Dużo weny w Nowym Roku.
Ed.