Rozszczepienie (tytuł roboczy) cz.1.

[Adela]

- Co to za dźwięk?
- Buchnęło z pieca, jest w drugim pomieszczeniu – opowiedziała, poprawiając czarną mini.
- Na pewno? Pokaż mi ten piec – zażądał stanowczym tonem, szukając zrozumienia w oczach Magdy. Stała obok niego, w czarnym płaszczu, zapięta po sama szyję. – Skontroluję to – powiedział, kiedy rozpinała guziki.

Marek i około pięćdziesięcioletnia, dosyć zadbana Cyganka, zniknęli w wąskim korytarzu. Magda usiadła na krześle. W piwnicy wyścielonej tandetnymi dywanami panował półmrok. Buraczkowe zasłony ozdabiały dwa miniaturowe okna, a światła czerwonych lamp padały na grube łańcuchy umocowane do sufitu i półki z wibratorami rozmaitych rozmiarów. Spojrzała na szklaną popielniczkę wypełnioną po brzegi niedopałkami. Stary, wiszący zegar wybijał trzynastą. Przed godziną dowiedziała się, gdzie Marek ją zabierze i zgodziła się. Nie do końca wiedziała, dlaczego. Z ciekawości? Bo go kochała? Chciała widzieć jeszcze mniejsze i bardziej bezbronne zwierzątko, niż to, które znała, kiedy związywała je w domu, polewała woskiem i gryzła? Nie chciała się nad tym zastanawiać. Odkąd Marek pojawił się w jej życiu, świat zaczął nabierać kolorów, nie składał się tylko z nudnej pracy w szkole. Nie była już tylko panią profesor historii, członkinią szachowego klubu i starą panna, którą kilka miesięcy przed ślubem opuścił narzeczony. Stała się kochanką jednego z najbardziej poważanych przedsiębiorców w regionie, z którym zaczęła podróżować, wychodzić na koncerty lub na obiady do restauracji.

Kiedy była dzieckiem, marzyła by zostać aktorką - zmieniać twarz, udawać i bawić się. Niestety była zbyt słaba psychicznie, aby przeciwstawić się rodzinie z nauczycielskimi korzeniami. W domu jej rodziców panował intelektualny nastrój. Dyskutowano o historii, polityce, filozofii. Owszem, chodzono nie tylko do szachowego klubu, ale również do teatru. Jednak ojciec Magdy uważał aktorki za lafiryndy i nie przeżyłby ani jednego dnia ze świadomością, ze jego jedyna córka została jedną z nich. Nie została, jak również nie wyszła za mąż za Piotra, przystojnego doktoranta i jeszcze długo po jego odejściu czuła wyśmiewaczy wzrok sąsiadek na swoich plecach. Wszystko było do dupy i nie bała się sama tego powiedzieć, kiedy spoglądała w lustrze na zmęczoną niespełnieniem twarz. Pragnęła miłości, ot zwyczajnie, jak pragnie miłości rozumna i delikatna kobieta, spędzająca wieczory przy otwartej butelce wina.

Marek z Cyganką usiedli naprzeciwko niej. Wszystko wskazywało na to, ze piec nie był żadnym wymysłem i buchał, co jakiś czas.
- Czego chcecie się napić?- doświadczona matrona zapaliła papierosa.
- Piwa – Magda niezręcznie zakaszlała, kiedy Cyganka otwierała lodówkę. Marek zaciągnął się jointem, a następnie podał go swojej dziewczynie, szepcząc.
- Jeśli zapyta się gdzie pracujesz, wymyśl sobie coś. Ja jestem fotografem i mam na imię Marcin.

Spojrzała mu głęboko w oczy. Jeszcze przez chwilę poznawała ukochanego, który pewnego październikowego popołudnia szarmancko zaczepił ją w parku i oczarował, ale gdy tylko zaczęła ubierać się w gorset, na deskach sceny leżał obcy mężczyzna w masce, przykuty do łańcuchów.

Otrzymywała instrukcje. Założyć rękawiczki, podać mężczyźnie proszek do nosa. Ostrożnie. Do jednej dziurki, potem do drugiej. I kolejny raz do pierwszej dziurki, a następnie wsadzić mu do tyłka palec, po rozluźnieniu odbytu, dwa. Użyć wibratora, a na koniec założyć sobie sztucznego penisa i gwałcić.
Wszystko działo się powoli. Przyduszone światła rzucały blask na jej gładkie uda, ocierające się o kolana mężczyzny.
- Jak to czujesz? Tak samo jak ja, kiedy we mnie wchodzisz? – zapytała podniecona. Maska przytaknęła, a Cyganka, przyglądająca się wszystkiemu z bliska, wyszła z pomieszczenia, zasuwając za sobą parawan.

***
- Kocham cię myszko, byłaś cudowna – Marek wrzucił czwarty bieg. Spieszyli się. Była niedziela, rodzice Magdy czekali na młodych z podwieczorkiem.
- Nie wiem czy jestem w stanie ich odwiedzić, jestem jeszcze upalona, ty zresztą też, nie powinieneś w ogóle prowadzić.
- A ty mnie gwałcić.
- Świnia! Zawieź mnie do domu, muszę pozbierać myśli.
- Mogłaś powiedzieć, ze tego nie chcesz.
- Chciałam. Coś ty we mnie obudził? – podniosła glos.
- Madziu, kociaku, uspokój się, nie musimy tego nigdy powtarzać, nie będę cię do niczego zmuszać.
- Dobrze.

cdn. jesli nie zostane zlinczowana;)

[karolek]

.

[Adela]

Karolku, nie musisz sie obawiac, nie demoralizujesz mnie;)Tu bardziej potem chcialam psychologicznie pociagnac opowiadanie, ze szczypta jakiejs orgii:) Masz racje, moze warto jeszcze podrasowac opis pozadania, bedzie bardziej wiarygodnie.
Dziekuje za lekture.
Pozdrawiam,
A.

[skaranie boskie]

czuła wyśmiewaczy wzrok sąsiadek

Ki czort to?

spoglądała w lustrze na zmęczoną niespełnieniem twarz.

Chyba coś nie tak.
Może spoglądała na zmęczoną niespełnieniem twarz w lustrze, albo w lustro, na zmęczoną niespełnieniem twarz?

cdn. jesli nie zostane zlinczowana;)

Liczę na ciąg dalszy, niezależnie od podrasowania.
A jeśli ma nastąpić, zapraszam do działu z prozą w odcinkach.


PS. Do linczu nie dopuścimy

[Adela]

Skaranku, dziekuje za uwagi, skorzystam, jak tylko dostane sie do komputera ze sprawna klawiatura z polskimi znakami;)
Great, ze do linczu nie dojdzie;)
Pozdrawiam serdecznie,
A.

[zdzichu]

To bardzo rozwiązły tekst, pani Adelo. Czytałem go chłopakom i chyba pani nie uwierzy. Tak, podobało się i chcą więcej. Przyznam szczerze, że widziałem, jak się ślinili i widziałem też rozczarowanie w ich oczach, kiedy dobrnąłem do końca. A czytałem powoli, bo jakoś tak mi się dziwnie usta pociły...

[Adela]

Zdzichu, bardzo mi milo, ze wstapiles/wstapiliscie w moje rozwiazle progi:)
Ano, trzeba czytac powoli;)
Pozdrawiam serdecznie,
A.

[Miladora]

Jak dla mnie, Adelko, tekst do sporego dopracowania.
Bo i całe mnóstwo takich samych, rymujących się w dodatku form gramatycznych, sporo powtórzeń, niewłaściwie użyte słowa, no i braki interpunkcyjne.
A także niespójnie nakreślony obraz bohaterki.
Odnoszę wrażenie, że pisałaś to „jak leci” i bez sprawdzenia, co z tego wynikło.
Z tych względów tekst absolutnie mnie nie porwał.
Stać Cię na znacznie więcej.

[Adela]

Miladoro, dziękuję za lekturę i krytykę. Z pewnością tekst wymaga poprawek, muszę pomyśleć.
Pozdrawiam,
A.

[coobus]

Nie zostałaś zlinczowana, jak widać. Zaciekawiłaś. Pozostawię ocenę na potem, gdy poznam całość. Dla mnie jeszcze za wcześnie. Na razie uczucia mieszane. Ale nie jest źle. Jestem w stanie polubić Twoje pisanie