moja od a do b (eka. Adela, TU i Tam)

[Hosanna]

a dotyka b w każdym miejscu

tylko oko tego nie widzi

tylko ręka tego nie dotyka

tylko słowo musi zamknąć granice



w twierdzy

[Gloinnen]

a dotyka b w każdym miejscu

tylko oko tego nie widzi

tylko ręka tego nie dotyka

tylko słowo musi zamknąć granice



w twierdzy

Zadziwiające, jak bardzo ten wiersz mógłby być mój.
Właściwie - jest. Tylko Ty go napisałaś.



Glo.

[Hosanna]

Glo chyba wielu ludzi JUŻ tak czuje

albo w to wierzy

Najbliżej mi do tych ludzi
z nimi czuję się bardziej w harmonii, całości, nadziei

[Gloinnen]

A mnie ciągnie do ludzi w jakiś sposób trudnych, niedostępnych, takich, od których inni się odsuwają.
Wiesz, że - warto?

[iTuiTam]

Słowo nazywa, zamyka granice. Nazwane się staje.
Twierdza to nasza wszechcałość.
Zlepek, w którym trudno znaleźć szczeliny. Być może ich nie ma.
Bo, na dobrą sprawę, powiedz mi, co sprawia, że działa grawitacja, że między a i b jest powietrze i co jeszcze? Niewidoczna okiem materia?

[Adela]

Piekne i subtelne!

[em_]

Krótko, ale wiele jest tu zawarte.
Bardzo mi się podoba

[Nula.Mychaan]

O kurcze, zaniemówiłam wręcz.
Świetny wiersz, tak oszczędny w słowa a mówi tak dużo

[eka]

Bez obrazu, bez dotyku, bez - słowna jaźń?
Nie można zamknąć granic języka, pola jego możliwości, rośnie jak przestrzeń.

Granice jednego słowa - to jest niesamowite.
Ale wiersz bardzo mi się podoba, żeby nie było.

[anastazja]

Konkretnie, a oszczędnie, z wachlarzem zamkniętych myśli. Cudownie miękko. Hosanno